Όσο η 72η Μπερλινάλε ετοιμαζόταν για την πρόωρη τελετή λήξης της και το πέρασμα στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης (17-20/2) κατά την οποία το πολυπληθές βερολινέζικο κοινό θα έχει άλλη μία ευκαιρία να απολαύσει το σύνολο του φετινού προγράμματος, εμείς βρεθήκαμε να κλείνουμε εκκρεμότητες με το τμήμα Encounters.

Η Τετάρτη (16/2) λοιπόν ξεκίνησε με ελληνικό ενδιαφέρον, αφού η Αγγελική Παπούλια πρωταγωνιστεί στο «A Little Love Package» του Γκαστόν Σολνίκι, πλάι στην Κάρμεν Τσάπλιν (εγγονή του Τσάρλι). Αργεντινός σκηνοθέτης, μια Ελληνίδα και μια Βρετανή στην κορυφή του καστ, Βιέννη το βασικό πλαίσιο της πλοκής και κάπου εδώ, δεδομένης της πιο ελεύθερης φόρμας που συνήθως έχουν οι ταινίες από το Encounters, θα έπρεπε ήδη να είχαμε ψυλλιαστεί κατά πού πάει η δουλειά. Όλα εδώ ξεκινούν με την Παπούλια να κάνει δύσκολη τη ζωή της Τσάπλιν, καθώς απορρίπτει για κάθε πιθανό και απίθανο λόγο όλα τα σπίτια που η τελευταία της προτείνει να αγοράσει, την ώρα που η αυστριακή πρωτεύουσα γνωρίζει ένα τέλος εποχής (2019) με την απαγόρευση του καπνίσματος στα καφέ της πόλης.

Από τούτο το βατό αφηγηματικό σημείο και μετά το πράγμα ξεφεύγει, το ενδιαφέρον μεταναστεύει προσωρινά στην Ανδαλουσία και τίποτα από όσα συμβαίνουν δε νιώθουν την υποχρέωση να βγάλουν κάποιο στέρεο νόημα. Οι εικόνες του Σολνίκι μπορεί να έχουν ένα επιμέρους ενδιαφέρον και ο τίτλος να βρίσκει καρτερικά ανταπόκριση σε ένα ταπεινό πακέτο που δίνεται με αγάπη, αλλά όπως κάποια στιγμή ακούγεται στην ταινία, «anyway it’s boring, why are we talking about this?». Και θα ήταν ψέματα να μην πούμε ότι συμφωνούμε, όσο κι αν η ρεμπραντική σκηνή στο τέλος με ένα ολόκληρο τραπέζι να παρακολουθεί την ελληνίδα ηθοποιό να τρώει κοτόπουλο υπό τους ήχους του «Wonderful Life», είχε κάτι το avant-garde.

Αντίθετα, θεαματικά πιο συμμαζεμένο και συνεκτικό αποδέχθηκε το υπόγεια παιχνιδιάρικο «Unrest» (απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας του τμήματος) του Ελβετού Σιρίλ Σόιμπλιν. Εκτυλίσσεται στην πατρίδα του το 1877, αν και η χρονική ακρίβεια στο φιλμ αυτό είναι μια ελαφρώς σχετική υπόθεση. Στο επίκεντρο της ιστορίας, οι εργάτες ωρολογοποιοί της βιομηχανίας-καμάρι της χώρας, καθώς η επαφή τους με το αναρχικό κίνημα και το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας τους φέρνει σε σύγκρουση με τις αρχές και τα αφεντικά.

Ο Κροπότκιν βρίσκεται σταθερά στο φόντο της αφήγησης (είχε ζήσει άλλωστε χρόνια εξόριστος στην Ελβετία), η έννοια του μομέντουμ αντιμετωπίζεται από τον Σόιμπλιν με σαρδόνιο χιούμορ, η διττή ανάγνωση του τίτλου είναι απολύτως εύστοχη («Unrest» σημαίνει κοινωνική αναταραχή, εδώ παραπέμπει όμως και σε ένα συγκεκριμένο γρανάζι του μηχανικού ρολογιού) και γενικότερα, το πολιτικό πρόσημο στο φιλμ είναι πέρα από εμφανές. Σε βαθμό που παρακολουθώντας το ήταν πρακτικά αδύνατο να μην περνάει από το μυαλό το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Ακόμα πιο παιχνιδιάρικο τόνο πάντως συγκριτικά με το «Unrest» είχε το «Axiom», θυμίζοντας κάτι από το σινεμά του Έστλουντ («Ανωτέρα Βία», «Το Τετράγωνο»). Το φιλμ του Σουηδού Γιονς Γιόνσον παρακολουθεί τον Γιούλιους, θέλοντας να δει πόσα ακόμα παραμύθια θα αραδιάσει σε κοπέλα, φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και λοιπούς γνωστούς αυτός ο παθολογικός ψεύτης.

Αρχικά, ο φερόμενος ως κάτοχος σκάφους αναψυχής νεαρός Γερμανός θα προσκαλέσει φίλους και αίσθημα σε ταξιδάκι, με το σκηνικό από το σημείο αυτό και μετά να εκτροχιάζεται, βοηθώντας τον Γιούλιους να κατακτήσει αξιωματικά - «Axiom» γαρ - μια θέση στο πάνθεον της ανερυθρίαστης παραγωγής παπάτζας. Σπαρταριστά σκηνικά σερβιρισμένα με κλινικό, χαρακτηριστικά βορειοευρωπαϊκό χιούμορ και μια γλυκιά ανατροπή στο φινάλε συνθέτουν την καρδιά μιας ανέλπιστα ευφορικής αυλαίας του μαραθώνιου προβολών μας για την 72η Μπερλινάλε.

Auf Wiedersehen!

Το ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr ταξίδεψε στο Βερολίνο με την AEGEAN. Το 72o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πραγματοποιείται 10 - 20 Φεβρουαρίου 2022.

Διαβάστε ακόμα: