Ανέκαθεν διασκέδαζα με τις γαμήλιες τελετές και τις «δεξιώσεις» που τις ακολουθούν. Απίστευτο κιτς και ευκαιρίες για κουτσομπολιό, συναντήσεις με ανθρώπους που δε θα ήθελα να ξέρω ότι ζουν ακόμα, ενδυματολογικές κόντρες απείρου κάλλους, επιδρομές μαρτυρικών καλεσμένων στον μπουφέ και εκείνο το ταλαίπωρο «Wediing March» του Μέντελσον (στην εκτέλεση του... «Hooked of Classics»!), ανάμεσα σε βαλς και τσιφτετέλια.
Από την άλλη, όμως, πέρα από τα ασυγκράτητα γέλια, υπάρχει και ένα εσωτερικό αίσθημα τρόμου, αρκετά σύνθετο στους λόγους που το προκαλούν, αλλά με μια σταθερή βάση. Ελεύθερος. Ανύπαντρος. Εργένης. Όλα ηχούν το ίδιο. Έπονται τα μανιοκαταθλιπτικά ερωτήματα...Εγώ ποτέ; Αυτοί πως τα κατάφεραν; Φαίνονται ερωτευμένοι; Να ζηλέψω; Ή ν' αρχίσω να ψάχνω το τέλειο πλάσμα που ήρθε απόψε μόνο για μένα; Σαχλαμάρες. Όταν θα' χω βαρεθεί, θα' χω για παρέα το άγχος και το μεθύσι μου. Και θα περιμένω το επόμενο προσκλητήριο...
Κάπως έτσι δε λειτουργεί και η παρέα του Τσαρλς στην ταινία; Να μην απορώ, λοιπόν, γιατί τη διασκέδασα τόσο... Πέρα από αυτά που μαρτυρεί ο τίτλος και περιμένετε να δείτε (όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά...) στην ταινία, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας ομολογήσω ότι...βγάζω το σκασμό, για να μη σας χαλάσω την απόλαυση, αποκαλύπτοντας τα μικρά μυστικά της. Βολευτείτε, λοιπόν, με μια μικρή γνωριμία με τους χαρακτήρες.
Τσαρλς: Αθεράπευτα Βρετανός, φάτσα πολύ γλυκιά για να' ναι αληθινή, μακριά από παπάδες και κουμπάρους, στα 32 του χρόνια έχει μετατραπεί σε serial monogamist!
Σκάρλετ, η συγκάτοικος. Παλαβιάρα. Ψάχνει για δουλειά, φλερτάρει απροκάλυπτα, μένει με την ελπίδα.
Φιόνα: Η μαυροφορούσα φαρμακόγλωσσα, μονίμως προσβλητική απέναντι στον αδελφό της, Τομ, τον έβδομο πλουσιότερο Βρετανό.
Γκάρεθ και Μάθιου: Ένα αληθινά ερωτευμένο ζευγάρι, το μοναδικό μέσα στην όλη παρέα. Μάλλον όχι παντρεμένοι...
Ντέιβιντ: Ο αδελφός του Τσαρλς. Είναι κουφός!
Όλοι αυτοί παίρνουν σβάρνα του γάμους, άλλες φορές το διασκεδάζουν, άλλες φορές μοιρολατρούν και σε μια συγκεκριμένη δεξίωση, αυτή του γάμου υπ' αριθμόν ένα, ο Τσαρλς σκοντάφτει πάνω στην Κάρι. Είναι Αμερικανίδα, επίσης ελεύθερη και κατά την ταπεινή γνώμη της Φιόνα, «τσούλα»! Η ίδια ομολογεί κάποια στιγμή πως είχε 33 (!) ερωτικούς δεσμούς στη ζωή της, «λιγότερους από τη Μαντόνα, περισσότερους από τη Lady Di»! Τι διάολο γίνεται από δω και κάτω; Επί της οθόνης, παρακαλώ.
Απευθύνεται ακόμα και σ' αυτούς που πατάνε δυο-τρεις φορές το χρόνο στη σκοτεινή αίθουσα και μακάρι να είχαμε συχνότερα τόσο απλές, έξυπνες και μοναδικές ταινίες
Κι αν μπορώ να μαρτυρήσω κάτι, σας λέω ότι σ' αυτό το πρώτο βράδυ της γνωριμίας τους, ο Τσαρλς και η Κάρι κάνουν έρωτα. Αν η ταινία ήταν του '50, αυτό θα γινόταν μετά το happy end... Σενάριο πρώτης τάξεως, πάνω απ' όλα. Σ' αυτό πατάει γερά η ταινία και στην περίφημη γλώσσα του οφείλει τη διεθνή επιτυχία της. Ο Ρίτσαρντ Κέρτις (της τηλεοπτικής «Μαύρης Οχιάς») έχει κάνει μια εκπληκτική δουλειά, που αγγίζει κάθε συναίσθημα και ίσως ο κύριος διεκδικητής για το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου τη χρονιά που μας έρχεται.
Πιθανές ενστάσεις για κενά στους χαρακτήρες δε γίνονται δεκτές. Πείτε ότι κάνω τα στραβά μάτια, αλλά η ταινία έχει σκοπό να διασκεδάσει και στο κάτω κάτω του Μάικ Νιούελ είναι, έτσι του άρεσε, θαύμα ρυθμό της έδωσε και κατάλληλες αποχρώσεις κωμική αισιοδοξίας και μουντού ερωτισμού.
Ιδανικό το καστ στους β' ρόλους, με την Κριστίν Σκοτ Τόμας να έχει την αβανταδόρικη σκηνή και τον Ρόουαν Άτκινσον να ξεκαρδίζει σαν παπάς που χάνει τα λόγια του, κατά τη διάρκεια της πρώτης του τελετής. Ο γλυκανάλατος Χιού Γκραντ τα βγάζει πέρα ίσως γιατί ο ρόλος έρχεται στα μέτρα του, κάτι που δε συμβαίνει με την Αντι ΜακΝτάουελ, που δίνει την πιο άτονη ερμηνεία της ταινίας.
Σαν ένα περιτύλιγμα από σκηνές της ζωής του καθενός μας, στο «Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία» καλείστε να ξετυλίξετε από τη μνήμη τα δικά σας αποσπάσματα και να κρατήσετε σαν δώρο τη διασκέδαση. Είναι σινεμά, απευθύνεται ακόμα και σ' αυτούς που πατάνε δυο-τρεις φορές το χρόνο στη σκοτεινή αίθουσα και μακάρι να είχαμε συχνότερα τόσο απλές, έξυπνες και μοναδικές ταινίες. Άφοβα, λοιπόν, παραδοθείτε στον ιό της κινηματογραφικής απόλαυσης.
Η κριτική της ταινίας είχε δημοσιευτεί στο τεύχος 51 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Νοέμβριο του 1994.
