Για την δόση ημερήσιου παραπόνου ας αναφερθούμε σβέλτα μια ακόμα φορά στο πώς άλλοτε, όχι τόσο παλιά, οι ταινίες είχαν έναν μεγαλύτερο χρόνο ημιζωής, μια πραγματική «δεύτερη ευκαιρία», που όχι μόνο μπορεί να τις κρατούσε στη μνήμη, αλλά να τις καθιστούσε κιόλας επιτυχίες στο οικιακό κύκλωμα, που πλέον όλοι ξέρουμε πόση δυναμική έχει. Όλα αυτά προτού τα έργα γίνουν εικονίδια περιεχομένου σε μικροσκοπικά βιντεοκλάμπ οθόνης, αλγοριθμικώς προσδιοριζόμενα. (Τέλος παραπόνου).

«Ο Ύποπτος της Οδού Άρλινγκτον» λοιπόν, ήταν ένα αξιοσημείωτο θρίλερ προαστίων για την νεοβαρβαρική (βάλτε ρατσιστική, ναζιστική, τρομοκρατική για συμπλήρωμα) καρδιά της Αμερικής, που δεν είναι της Αμερικής μόνο βέβαια, και χτυπά πολλές φορές λίγο πιο δίπλα μας και μας απειλεί. Στην ταινία του Μαρκ Πέλινγκτον λοιπόν ο Τζεφ Μπρίτζες ήταν ο φιλήσυχος προοδευτικός και ο Τιμ Ρόμπινς ο λιγότερο φιλήσυχος εξτρεμιστής της διπλανής πόρτας.

22 χρόνια μετά ο τίτλος και ο σκηνοθέτης είναι στον δρόμο τους για το νεοσύστατο Paramount+ και, δυστυχώς, το θέμα είναι ακόμα πιο ζεστό από τότε - όχι ότι προβλέπεται να κρυώσει κιόλας - η ατμόσφαιρα της παράνοιας και του φόβου, που τόσο επιτυχημένα σε σημεία του έπιανε το έργο του Πέλινγκτον, είναι έκδηλη, γίνεται και πολιτικό κόμμα, συμβαίνει -καθόλου καμουφλαρισμένα- και στην καθημερινή σοσιομιντιακή αλληεπίδραση.

Το σίριαλ αν με το καλό ευοδωθεί δεν αποκλείεται να ξεσηκώσει θόρυβο, πράγμα ουδόλως ασήμαντο για τον νεοσύστατο δίαυλο με το σχετικά ασθενές library (σε νέο υλικό) σχετικά με τους αιμοβόρους αντιπάλους του.

Ο Πέλινγκτον όλα αυτά τα χρόναι είναι ενεργός, κυρίως ως βιντεοκλιπάς (Σπρίνγκστιν, U2, Μπον Τζόβι, αλλά και «συγχρονότερους»), κάνει τηλεόραση, έχει παραδώσει και ολίγον εμβόλιμο σινεμά μικρής εμβέλειας («Ο Χένρι Πουλ Είναι Εδώ», «Τίτλοι Τέλους»), γενικά όμως αθόρυβος καλλιτεχνικά. Είναι ωστόσο νέος ακόμα, πριν τα 60 του, μια μικρή επάνοδος δεν αποκλείεται.