Από τον Έλιοτ Πέιτζ, μέχρι την Άννα Πάκουιν, και με αρκετές γυναίκες να καταθέτουν εναντίον του Μπρετ Ράτνερ, κάποτε κραταιού ονόματος στην εμπορική βιομηχανία του Χόλιγουντ, η υπόθεσή του στοίχισε σπάσιμο συμβολαίων με τη Warner, αλλά και πολλούς φίλους που του γύρισαν την πλάτη. Και ενώ κάποτε τα είδωλα πέφτουν με εκκωφαντικό θόρυβο, σαν τον Χάρβεϊ Γουάινστιν και τον Κέβιν Σπέισι, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που επιστρέφουν και πιάνουν το νήμα της καριέρας τους σχεδόν από εκεί που απότομα κόπηκε. Ταινία του Ράτνερ έχουμε να δούμε από το 2014, όταν και σκηνοθέτησε έναν ακόμα «Ηρακλή» με τον Ντουέιν Τζόνσον κι ύστερα σιωπή.
Η Τίνα Τσεν, πρόεδρος του Ιδρύματος «Time’s Up», δήλωσε πως το «κίνημα ενηλικιώθηκε μέσω της ανάγκης να καταγγελθούν οι σεξουαλικές παρεχνολήσεις στον εργασιακό χώρο, και υπήρξε προιόν αμέτρητων, θαρραλέων πράξεων πολλών θυμάτων που επέζησαν, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που υπέμειναν τη βία στα χέρια του Μπρετ Ράτνερ». Ο Ράτνερ ποτέ του δεν αναγνώρισε τις οδύνες που προκάλεσε, δεν απολογήθηκε και δεν έδειχνε μετανιωμένος, αφού προχώρησε σε αγωγές, σε μια προσπάθεια να κλείσει τα στόματα κι άλλων θυμάτων, μια τακτική που ακολουθούν «τέτοιου είδους αρπακτικά». Κάπως έτσι, η Τσεν τονίζει εμφατικά πως «δεν μπορείς να κάνεις πίσω για δυο χρόνια και μετά να εμφανίζεσαι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα», δίνοντας υπόσχεση πως (η περίτπωση Ράτνερ) «δεν έχει ξεχαστεί και δεν πρόκειται να ξεχαστεί τίποτα».
Με το δεύτερο μέρος του «Rush Hour», τον «Κόκκινο Δράκο» και το «X-Men: The Last Stand» να λογίζονται ως επιτυχίες στο ενεργητικό του και με τη Warner να τον έχει διαγράψει κατά πώς φαίνεται δια παντός από τα κατάστιχά της, ο ίδιος επιστρέφει με την ιστορία του μουσικού διδύμου Milli Vanilli, ένα σχέδιο που περιφέρει εδώ και μια δεκαετία σε γραφεία παραγωγών.
Οι Milli Vanilli υπήρξαν ένα από τα πιο δημοφιλή νεανικά συγκροτήματα του '80. Το 1989 όμως, στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς τους τοδίδυμο τραγούδησε μπροστά σε 80.000 θεατές, σε συναυλία του MTV, το τραγούδι «Girl You Know it’s True». Μόνο που τους πρόδωσε το playback και έφυγαν ντροπιασμένοι από τη σκηνή, ένω ένα χρόνο αργότερα ο θεσμός των Grammy απέσυρε το βραβείο που τους είχε απονείμει για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη.
Και κάπως έτσι έληξε η καριέρα που ξεκίνησαν ως ντουέτο το 1988, πούλησαν εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, μα δε χρησιμοποίησαν ποτέ τις φάλτσες φωνές τους, παρά μόνο αρκούνταν στο να ανοιγκολείνουν το στόμα τους, μια τακτική που στο σήμερα πια θεωρείται ως και ανεκτή.
Δημιούργημα του Φρανκ Φάριαν, παραγωγού και των Boney M, οι Milli Vanilli ήταν μοντέλα και χορευτές που παρίσταναν τους τραγουδιστές. Με αυτή την ιστορία επέλεξε ο Ράτνερ να σημειώσει την επιστροφή του, σε μια εποχή που οι θεατές δείχουν να μην ανέχονται καμία πια απάτη.
Στην ίδια αυτή εποχή, όταν και στα καθ΄ημάς έχει γιγαντωθεί ένα κίνημα που ξεσκεπάζει αισχρές υποθέσεις παρενόχλησης, κακοποίησης και βιασμών στο χώρο του πολιτισμού, ανοίγει και μια μεγάλη συζήτηση για την καλλιτεχνική αξία και την όποια επιστροφή τέτοιων περιπτώσεων. Ο πανδαμάτωρ χρόνος, που μέχρι σήμερα λειτουργούσε για τους θύτες ως μια συνέχεια ανοχής των πράξεών τους, και παράλληλα ως μια διαδικασία επώδυνης ανοχής για τα θύματα, φτάνει στο τέρμα του. Και εκεί είναι που ξεκινάει να μετράει πάλι μπροστά, αλλά είναι τα θύματα που προχωρούν αυτή τη φορά.
