Μακριά από αξιολογικές κρίσεις, το Cahiers du Cinema, πέρα από την βαριά ιστορία του, είναι το πιο ιδιαίτερο «ζώο» ανάμεσα στα κινηματογραφικά περιοδικά - όρος αυτόχρημα υπό εξαφάνιση. Ίσως εκείνο που το ξεχωρίζει χαρακτηριστικότερα είναι η λογική της «ιδέας» ανάμεσα στους συντάκτες. Ένας συνδυασμός συναίσθησης του βαρύτατου ονόματος μαζί με την αυτοεκτίμηση της δουλειάς του κριτικού. Νωρίτερα στην χρονιά, τον Μάρτιο, το μέλλον έμοιαζε ζοφερό καθώς σύσσωμη η συντακτική ομάδα παραιτήθηκε ενόψει της νέας ιδιοκτήτριας αρχής του περιοδικού.
Έξι μήνες αργότερα, υπήρξε μια μορφή αποκατάστασης. Κάποιοι επέστρεψαν, κάποιοι έφυγαν δια παντός, όμως αυτοί που παρέμειναν κατάφεραν τελικά να εκδόσουν και μια δεκάδα της τόσο δύσκολης χρονιάς που φεύγει. Ένας θεσμός-αφορμή συζητήσεων (άλλοτε τουλάχιστον), ένας θεσμός ιδιαίτερου κύρους, μια συγκέντρωση ταινιών που ούτε ειδικά μα ούτε γενικά θα συναντήσεις σε οποιοδήποτε ειδικό περιοδικό του κόσμου για τον κινηματογράφο.
Το αποκύημα επαγγελματιών κριτικών που δεν λογαριάζουν παρά μόνο το κοινό που έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι μέσα στις δεκαετίες και, πάνω απ' όλα, την τέχνη του κινηματογράφου όπως την ορίζει μια ζώσα κληρονομιά κειμένων και εκδόσεων, παρουσίασε την ακόλουθη δεκάδα:
1. City Hall του Φρέντερικ Γουάιζμαν
2. The Woman Who Ran του Χονγκ Σανγκ-Σου
3. Uncut Gems των Μπεν και Τζόσουα Σαφντί
4. Malmkrog του Κρίστι Πούιου
6. Hotel by the River του Χονγκ Σανγκ-Σου
7. Dwelling in the Fuchun Mountains του Γκου Χιάογκανγκ
8. The Salt of Tears του Φιλίπ Γκαρέλ
9. Enormous της Σοφί Λετουρνέρ
10. Η Παρθένος του Αυγούστου του Γιόνας Τρουέμπα
Η εκλεκτικότητα είναι διάχυτη, το ίδιο και η περιφρόνησή της στην τρέχουσα κριτική κανονικότητα. Στην πρώτη θέση είναι το 270 λεπτών ντοκιμαντέρ του 90χρονου θρύλου του φορμά, Φρέντερικ Γουάιζμαν, δύο θέσεις έχουν κρατηθεί για τον Χονγκ Σανγκ-Σου, ενώ η μόνη αμερικανική ταινία (πράγμα ενδεικτικό της κατά τα Cahiers κρίσης του αμερικανικού σινεμά - αφού το αγαπούν παραδοσιακά) είναι το Uncut Gems των αδελφών Σαφντί.
