Παρά τον τίτλο δεν πρόκειται για κάποιου είδους σίκουελ. Ο Ζέλερ, ελπίζει κανείς τουλάχιστον, δεν είναι αυτός ο τύπος δημιουργού. Είναι όμως μία σαφής ένδειξη της δικής του ανατομίας στις ενδοοικογενειακές δυναμικές. Μαζί δε με τον Κρίστοφερ Χάμπτον, που έκαναν τον «Πατέρα» και έχει στην πλάτη από τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» μέχρι την «Εξιλέωση», συνιστούν ένα δίδυμο περιωπής που φαίνεται να λειτουργεί εξαιρετικά. 

«Ο Γιος» αναφέρεται στην ιστορία του Νίκολας που περνά δύσκολα μετά το διαζύγιο των γονιών του. Είναι ανοργάνωτος, δεν πάει στο σχολείο, πάει μια με τον πατέρα του και τη νέα οικογένειά του, μια με τη μητέρα του, τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί. Η ριζική αλλαγή μοιάζει να είναι ο μόνος δρόμος όταν οι επιλογές στερεύουν.

Σε αυτές τις γραμμές κινείται η σύνοψη του έργου και όπως βέβαια συμβαίνει πάντα με τέτοιες ιστορίες είναι η θέρμη των χαρακτήρων, οι αλληλεπιδράσεις τους και ο διάλογος που ανασταίνουν φαινομενικά τετριμμένες ιστορίες. (Όσο βέβαια τετριμμένο μπορεί να είναι το αληθινό).

Για τον λόγο αυτό η διανομή παίζει τεράστιο ρόλο και στο όχημα του «Γιου» επιβαίνουν σύμφωνα με πληροφορίες του Variety, οι Χιου Τζάκμαν και Λόρα Ντερν που θα φέρουν, σύμφωνα με τον Ζέλερ, «μεγάλη θέρμη, συμπόνια και ευαλωτότητα». Στην ιστορία ιδιαίτερο ρόλο θα παίξει η πόλη της Νέας Υόρκης, χαρακτήρας κανονικός, έτσι ζωηρή και θορυβώδης που είναι, πιθανά ως εξωστρεφές αντίβαρο στην εσωστρέφεα του γιου, αλλά και παράγοντας αποξένωσης. Προφανώς η διανομή του ρόλου του τίτλου είναι κεντρικής σημασίας.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον, ο ήδη βραβευμένος «Πατέρας», να δούμε τι θα συμβεί και στα Όσκαρ, έφερε στο προσκήνιο ένα δημιουργικό ντουέτο που γεννά ενδιαφέρον μεγαλύτερου κοινού για κινηματογράφο ανθρώπων.