Δεν είναι η πρώτη φορά που η Σελίν Σιαμά ακολουθεί τις ιστορίες των αγαπημένων της εφήβων, αφού και στο «Water Lillies», και στο «Αγοροκόριτσο», αλλά και στο σενάριο του «Εγώ, ο Κολοκυθάκης» πλησιάζει με ζέση τους ανήλικους ήρωές της. 

Κάπως έτσι, και με έναν εγκλεισμό λόγω της πανδημίας, η Σιαμά είχε την ευκαιρία να γυρίσει ένα προσωπικό φιλμ, χαμηλότερου budget, με τις αγνές εκείνες προθέσεις των αναμνήσεων, που τη γυρίζουν πίσω στην παιδική της ηλικία.

Το «Petite Maman», που θα συμμετέχει στο φετινό διαγωνιστικό του φεστιβάλ του Βερολίνου, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Κάρλο Τσατριάν να ελπίζει πως θα καταφέρουν να προβάλουν την ταινία στην καλοκαιρινή έκδοση του Φεστιβάλ τον Ιούνιο στους φυσικούς του χώρους, έχει σύνοψη και μοιάζει όσο μαγική αναμέναμε.

Η οκτάχρονη Νέλι μόλις έχασε την αγαπημένη της γιαγιά και βοηθάει τους γονείς της να καθαρίσουν το σπίτι της. Εξερευνώντας το σπίτι και το δάσος που πέρασε τα παιδικά της χρόνια η μητέρα της, Μάριον, θα ανακαλύψει το δεντρόσπιτο που έχτισε μικρή. Ώσπου ξαφνικά μια μέρα, η μαμά της θα χαθεί. Σε μια προσπάθεια να την βρει, θα συναντήσει στο δάσος ένα κορίτσι στην ηλικία της, να χτίζει ένα δεντρόσπιτο. Το όνομά της είναι Μάριον.

Έχοντας την Κλερ Μαθόν στο πλευρό της, ως διευθύντρια φωτογραφίας (έχει υπογράψει το «Πορτραίτο μιας Κυρίας που Φλέγεται», τον «Άγνωστο της Λίμνης» του Αλέν Ζιροντί, αλλά και το «Atlantics» της Ματί Ντιόπ), η Σιαμά υπογράφει μια ταινία που μιλάει για εκείνες τις ενηλικιώσεις που έρχονται με έναν τρόπο ποιητικό στις ζωές των παιδιών, μέσα από μια γυναικεία οπτική με αρωγό τη δύναμη -και τη δυναμική- της μνήμης και της φαντασίας, αποτελώντας μιας συναισθηματικά, συντονισμένη εμπειρία. 

Περιμένουμε, εύλογα, με ανυπομονησία.