«Ο πιο θλιμμένος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ», γράφει ο Σαμ Νιλ για τον Ρόμπιν Γουίλιαμς

Στην αυτοβιογραφία του ο Σαμ Νιλ αναφέρεται στις συζητήσεις του με τον Αμερικανό κωμικό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Ανθρώπου των Δύο Αιώνων» και επιβεβαιώνει όσα έχουν αναφέρει κι άλλοι για τον Γουίλιαμς κατά καιρούς.

Από τον Γιάννη Βασιλείου
«Ο πιο θλιμμένος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ», γράφει ο Σαμ Νιλ για τον Ρόμπιν Γουίλιαμς

Τα λέγαμε και προχθές με άλλη αφορμή, οι αυτοβιογραφίες ανθρώπων του σινεμά τροφοδοτούν τις κινηματογραφικές ιστοσελίδες με ειδήσεις για μέρες. Στο σημερινό απόσπασμα από εκείνη του Σαμ Νιλ, ο ηθοποιός μιλά για τη συνεργασία του με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στον «Άνθρωπο των Δύο Αιώνων» του Κρις Κολόμπους, μια τεράστια χαμένη ευκαιρία για κάτι σπουδαίο μεν, μια γλυκύτατη ταινία για κυριακάτικη μεσημεριανή προβολή δε, όπως μπορούν να σας επιβεβαιώσουν και οι προγραμματιστές των εγχώριων ιδιωτικών καναλιών.

Ο Νιλ λοιπόν έγραψε για τις ατέλειωτες επισκέψεις του ενός στο τρέιλερ του άλλου. «Είχαμε υπέροχες συνομιλίες, μιλούσαμε για το ένα και για το άλλο, συχνά για τη σκηνή που θα γυρίζαμε σε λίγο και ο Ρόμπιν ήταν ακαταμάχητα, αδιανόητα, εξωφρενικά, κολοσσιαία αστείος. Αλλά ακόμα και τότε αντιλαμβανόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ίσως να ήταν ο πιο θλιμμένος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Είχε φήμη, ήταν πλούσιος, οι άνθρωποι τον αγαπούσαν, τα παιδιά του ήταν τέλεια – ο κόσμος ηταν δικος του. Και πάλι, όμως, ένιωθα άσχημα για εκείνον. Αισθανόταν ο πιο μόνος άνθρωπος σε έναν μοναχικό πλανήτη. Και χρησιμοποιούσε το χιούμορ θεραπευτικά», έγραψε ο Σαμ Νιλ.

Για όποιον από εσάς έχει δει το ντοκιμαντέρ «Robin Williams: Come Inside my Mind», οι παρατηρήσεις του Σαμ Νιλ μοιάζουν πολύ κοντά στον τρόπο που περιγράφουν τον κωμικό και οι άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος. Αν δεν το έχετε δει, να το αναζητήσετε άμεσα. Σίγουρα θα γελάσετε, ακόμα πιο σίγουρα θα δακρύσετε και θα παρακολουθήσετε ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ που, σε εξομολογητική διάθεση και σε χαρτογράφηση της εσωτερικής αβύσσου ενός ηθοποιού. ξεπερνά και το «Listen to me Marlon»(2015) – ίσως γιατί εκεί που κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια, ακολουθεί ένα τόσο μαυρόψυχο στιγμιότυπο, που πιάνει τον εαυτό σου να κλαίει από μέσα, έτσι όπως γαργαλάει παλιά τραύματα νυχτών που αισθάνθηκες κι εσύ «ο πιο μόνος άνθρωπος σε έναν μοναχικό πλανήτη».