Προτού η φαρμακευτική Pfizer σπείρει μια πρώτη «εμβολιαστική» χαρά (δεν βιαζόμαστε, εξακολουθούμε να προσέχουμε, να φτάσουμε όλοι στο νήμα), υπήρξε μια άλλη επανάσταση, αφροδισιακής χροιάς, με το μπλε χαπάκι που αναστήλωσε αυτοπεποίθηση, κουράγιο και σχέσεις πολλών. Τώρα, ήρθε η στιγμή για το Viagra να σηκωθεί, να αιμοδοτηθεί, και σε πλήρη διόγκωση να παρουσιαστεί ως κινηματογραφικό μιούζικαλ.
Σκηνοθέτης όχι o Ρομπ Μάρσαλ, ούτε ο Νταμιέν Τσαζέλ, αλλά ο Σπάικ Λι, της «λαϊκής δημοκρατίας του Μπρούκλιν», που λέει κι ο ίδιος, που όταν ήταν παιδί δεν είχε καμμία διάθεση να βλέπει μιούζικαλ. Σε ένα λίαν διασκεδαστικό γράμμα που έστειλε στο Deadline (δείτε στο τέλος του κειμένου), ο φορμαρισμένος Σπάικ ευχαριστεί τη μαμά του που τον ήθελε για συνοδό όταν τον τραβολογούσε στα μιούζικαλ, λέει τον πόνο του για το τί ήθελε εκείνος πραγματικά αντί να βλέπει ανθρώπους να τραγουδάνε και να χορεύουν, θυμάται τον μπαμπά του, που καθόλου δεν του άρεσαν τα Χολιγουντοαλλόκοτα μιούζιαλ και ανακοινώνει ότι μπαίνοντας στην 4η δημιουργική δεκαετία του, θα κάνει μιούζικαλ.
Το σενάριο θα είναι του Κουάμε-Κουάι Άρμε και τα τραγούδια θα είναι του καυτού μιούζικαλ διδύμου των Στιου Στιούαρτ και Χάιντι Ρόουντγουολντ - της φήμης του «Passing Strange», που είχε τιμηθεί και με Τόνι. Η ιστορία θα βασίζεται στο άρθρο του Esquire «All Rise: The Untold Story of The Guys Who Launched Viagra» του Ντέιβιντ Κούσνερ και θα εξιστορεί τις συνθήκες που οδήγησαν στην δημιουργία και την παραγωγή του χαπιού που ξεκίνησε από θεραπεία για τη στηθάγχη και τελικά σκοτώνει όλα τα άγχη.
O Σπάικ, σε μεγάλες πιένες μετά από Όσκαρ, Ντέιβιντ Μπέρν («American Utopia») και «Da 5 Bloods», θα είναι στην παραγωγή, ενώ ελπίζεις του χρόνου σε μια κανονικότερη διεξαγωγή (και) των κινηματογραφικών πραγμάτων, οπότε και θα προεδρεύσει της κριτικής επιτροπής στο επικείμενο Φεστιβάλ Καννών.
Ιδού το γράμμα, για του λόγου το αληθές.
“First And Foremost, I Thank Ms. Jacquelyn Shelton Lee. I Thank My Late Mother For As She Would Say Taking “My Narrow,Rusty Behind” Dragging, Kickin’ And Screamin’ To The Movies When I Wuz A Nappy Headed Kid Growing Up In Da Streets Of Da People’s Republic Of Brooklyn. I Did Not Want To See Corny People Singin’ And Dancin’. I Instead Wanted To Play With My Friends On Da Block, Stoop Ball, Stick Ball, Punch Ball, Soft Ball, Basketball, 2 Hand Touch, Tackle Football, Coco Leevio, Johnny On Da Pony, Hot Peas And Butter, Crack Top, Down Da Sewer And Of Course-Booty’s Up. All The Great New York City Street Games That Might Be Sadly Lost Forever. My Father, Bill Lee, Jazz/Folk Bassist,Composer HATED HollyWeird Movies, Henceforth And What Not, Me Being The Eldest Of 5 Children I Became Mommy’s Movie Date. She Was A Cinefile. Thank You Lawdy She Didn’t Listen To My Ongoing Complaints About Musicals. So Finally Going Into My 4th Decade As A Filmmaker I Will Be Directing A DANCIN’,ALL SINGIN’ MUSICAL Spike Lee Joint And I Can’t Wait. My Moms Has Been Waiting TOO!!! And Dats Da Rodgers And Hammerstein Truth, Ruth.”
