Μέσα στον διάχυτο περί «Tenet» προβληματισμό, ανάμεσα στους θερμοκέφαλους ένθεν και ένθεν υποστηρικτές και πολέμιους, το έργο, αν και φυσιολογικά μακριά από τις εισπράξεις που θα περίμενε το στούντιο, έχει χτίσει ήδη ένα κοινό. Στην λαβωμένη Αμερική, με το Λος Άντζελες και την Νέα Υόρκη κλειστές ακόμα, τα 36 εκατομμύρια είναι μια-δυο μέρες εισπράξεων σε μια κανονική εποχή Νόλαν. Στον υπόλοιπο κόσμο όμως η ταινία έχει ξεπεράσει τα 250 εκατομμύρια, ποσό ουδόλως ευκαταφρόνητο.

Ίσως αυτός να είναι ο -τεκμηριωμένος- λόγος που ο πρωταγωνιστής (όνομα και πράγμα) Τζον Ντέιβιντ Γουόσινγκτον δηλώνει: «Στο μυαλό μου είναι ναι!», λέει στην ερώτηση για σίκουελ της ταινίας. «Θα το κάνουμε και πάλι, θα σας δούμε σε δύο χρόνια, δεν ξέρω στ' αλήθεια. Ο Κρις κάνει αυτό που θέλει. Μπορεί να έχει στο μυαλό του κάτι που έχει ήδη προχωρήσει, μπορεί να τον έχει εμπνεύσει κάτι άλλο που συμβαίνει γύρω μας, δεν ξέρω. Ελπίζω όμως να το ξανακάνουμε, ελπίζω να δοθεί η ευκαιρία να εξερευνήσουμε ακόμα πιο πολλά, νομίζω βρήκαμε κάτι μοναδικό».

Υπάρχουν πολλές υποπλοκές που έχουν αφήσει νήματα [spoiler alert]: Η σχέση του Πρωταγωνιστή με τον Πάτινσον, η πιθανή γνωριμία τους επί μακρόν, δεδομένου του αντίθετα κινούμενου χρόνου, η σχέση της Ντέμπικι με τον γιο της, το ποια είναι πραγματικά η ταυτότητα του γιου αυτού (αχα!) και πολλά ακόμα.

Όπως και να το κάνουμε η συζήτηση με την ταινία ακόμα στις πληγωμένες αίθουσες είναι εξαιρετικά πρόωρη και ο Νόλαν δεν φημίζεται για επιπολαιότητα στς επιλογές του ή για λογικές συνεχειών σε απολύτως προσωπικά του project. Όχι βέβαια ότι μπορείς ποτέ να ξέρεις, ειδικά σήμερα που η πιο αναμενόμενη ταινία μιας σχεδόν διετίας ξεφούσκωσε έτσι άδικα από εξωγενείς παράγοντες. Από την άλλη βέβαια, ίσως πολύ σημαντικά, το έργο «υποχρεώνεται» σε μια πιο σταδιακή θέαση, πιο ψύχραιμη, πιο «παλιομοδίτικη», που ίσως της χαρίσει τελικά μια αναπάντεχη διάρκεια για τα μοντέρνα δεδομένα.

Ίδωμεν.