65

65

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2023
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σκοτ Μπεκ, Μπράιαν Γουντς
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Σκοτ Μπεκ, Μπράιαν Γουντς
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Άνταμ Ντράιβερ, Αριάνα Γκρίνμπλατ, Κλόι Κόλμαν
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σαλβατόρε Τοτίνο
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Κρις Μπέικον
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood Entertainment
    65

Ένας αστροναύτης πέφτει με το διαστημόπλοιό του σε έναν άγνωστο πλανήτη. Σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος του. Η πραγματική μάχη για επιβίωση ξεκινάει τώρα.

Από την Βαρβάρα Κοντονή

Το «65» απαρτίζεται από όλα εκείνα τα υλικά μιας εγγυημένης επιτυχίας. Ανήκει στην κατηγορία του action sci-fi, έχει για πρωταγωνιστή της τον Άνταμ Ντράιβερ, σεναριογράφους τους Σκοτ Μπεκ και Μπράιαν Γούντς (γραφιάδες του γεμάτου σασπένς και εξαιρετικής προσθήκης στο είδος της φαντασίας, «Ένα Ήσυχο Μέρος») και ένα αξιοσέβαστο μπάτζετ της τάξεως των 45 εκατομμυρίων δολαρίων. Το «65» τα έχει όλα αυτά, αλλά πρακτικά δεν έχει τίποτα.

Το concept είναι απλό. Ο Μιλς είναι ένας αστροναύτης ο οποίος πρέπει να λείψει για ένα ταξίδι δυο χρόνων στο διάστημα, προκειμένου να κερδίσει ένα, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, χρήματα απαραίτητα για την νοσηλεία της κόρης του που είναι βαριά άρρωστη. Το ταξίδι, αναμενόμενα, δεν θα πάει και πολύ καλά, με το διαστημόπλοιο να τσακίζεται σε έναν άγνωστο πλανήτη που μοιάζει πολύ με την Γη (και πράγματι είναι), απλά 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, τότε που κυρίαρχοι ήταν οι – ναι, καλά μαντέψατε – δεινόσαυροι. Ο Μιλς, μαζί με την μοναδική άλλη επιζήσασα του δυστυχήματος, την εννιάχρονη Κόα, θα προσπαθήσουν να δραπετεύσουν από τον πλανήτη σώοι και αβλαβείς, πράγμα διόλου εύκολο όταν παντού τριγύρω τους βρίσκονται εκατοντάδες γιγαντιαίες, σαρκοφάγες, σαύρες για τις οποίες οι δυο τους μοιάζουν ως πρώτης τάξεως εξωγήινο μεζεδάκι.

Είναι απορίας άξιο πως μετά την τεράστια επιτυχία του «Τζουράσικ Παρκ», ενός φιλμ με αυταπόδεικτη αντοχή στον χρόνο και την δική του, πλέον, θέση στην ποπ, κινηματογραφική κουλτούρα, κανένας άλλος δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τους δεινόσαυρους, πέρα δηλαδή από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και τις μετέπειτα απόπειρες αναβίωσης του franchise - άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο επιτυχημένες - πάντοτε όμως με εξαιρετικά δείγματα…δεινοσαυρικής παρουσίας. Ειλικρινά δηλαδή, υπάρχει κάποιος που δεν αγαπάει τους δεινόσαυρους;

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Άνταμ Ντράιβερ κάνει ό,τι μπορεί με το υλικό που του έχει δοθεί

Αυτή την κατάφορη αδικία φαίνεται πως επιχείρησαν να διορθώσουν οι Μπεκ και Γούντς, γράφοντας και σκηνοθετώντας το «65», μια περίεργη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, από την άποψη πως ενώ διαθέτει τα φόντα για να γίνει ένα πρώτης τάξεως blockbuster, ποπ κορν κατανάλωσης, από αυτά που ένας Θεός ξέρει πόση ανάγκη έχουμε να βλέπουμε που και που σε μια σκοτεινή αίθουσα, αντ’ αυτού, καταλήγει σε ένα εντελώς άνευρο και με ελάχιστο ενδιαφέρον φιλμ, στο οποίο η μοναδική του αξία βρίσκεται στις απέλπιδες προσπάθειες του πρωταγωνιστή του να κάνει τους θεατές να νοιαστούν.

Αρκετές ταινίες δράσης έχουν την ικανότητα και την δυνατότητα να κρύβουν τις όποιες αδυναμίες τους πίσω από φαντασμαγορικά εφέ, τίμιες ερμηνείες ή ένα, κάποιο plot twist που λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας σε ένα αφελές ή ατελές σενάριο. Εδώ η έκπληξη σου σερβίρεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας, δίχως να μένει χώρος για την πλοκή να εξελιχθεί σοβαρά ή τουλάχιστον να εξερευνηθεί σε κάποιο βάθος, όπως προκύπτει από το γεγονός, για παράδειγμα, ότι ο Μιλς ανήκει σε κάποια άλλο είδος ανθρωποειδών. Ποιο είναι αυτό το είδος; Ποια ακριβώς είναι η δουλειά του Μιλς και ποιον σκοπό εξυπηρετούν τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος; Βασικά ερωτήματα που δεν απαντώνται ποτέ στο πέρας της ταινίας. Ναι να ψυχαγωγούμαστε με ταινίες action στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά να μη ψάχνουμε ακόμα και το υποτυπώδες σενάριο με το κιάλι.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Άνταμ Ντράιβερ κάνει ό,τι μπορεί με το υλικό που του έχει δοθεί, με το στρατιωτικό του παρελθόν στους πεζοναύτες να ξεχρεώνει, τουλάχιστον, τις action απαιτήσεις του χαρακτήρα του, όμως στο κομμάτι που απαιτεί την πατρική σύνδεση του Μιλς με την Κόα, τα πράγματα είναι λιγότερο πειστικά, με την ταινία να ακολουθεί μια εντελώς by the book, αφηγηματική γραμμή που σε οδηγεί με απόλυτη βεβαιότητα (και αρκετές δόσεις βαρεμάρας) στο αναμενόμενο φινάλε.

Είναι κρίμα να βλέπεις πως μια ωραία – παλιομοδίτικη μεν, αγαπημένη δε – σεναριακή ιδέα με πρωταγωνιστές δεινόσαυρους (αν και όχι τόσο πειστικούς ομολογουμένως, έχουμε φτάσει 2023 και ακόμα αναπολούμε τους φανταστικούς δεινόσαυρους του Τζουράσικ), χαντακώνεται με συνοπτικές διαδικασίες από την έλλειψη γενικότερης πλοκής, ακόμα και σε ό,τι αφορά στις σεκάνς δράσης, που κάθε άλλο παρά...δραστήριες είναι, με εξαίρεση μια, δυο σκηνές. Σκηνοθετικά, το δημιουργικό δίδυμο ακολουθεί τον μπούσουλα «Πως να σκηνοθετήσετε μια περιπέτεια σε δέκα, απλά βήματα», ξεχνώντας βέβαια καίρια «κεφάλαια» μιας ταινίας του εν λόγω είδους όπως το σασπένς, η ένταση, ο γρήγορος ρυθμός, οι ανατροπές και το (έστω σχηματικά κατασκευασμένο) σενάριο, γιατί όπως και να το κάνουμε πρέπει να υπάρχει και ένας λόγος για τον οποίο βλέπουμε μια αλληλουχία σκηνών να εκτυλίσσεται μπροστά μας σε μια μεγάλη οθόνη και η αλήθεια είναι πως στο «65» δεν βρήκαμε και πολλούς, πέρα από τους καθιερωμένα προσχηματικούς.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • 65
  • 65