Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα

Η επανέκδοση του «Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα» έρχεται να μας θυμίσει πως οι θερινές επανεκδόσεις δεν αφορούν ταινίες ως τη δεκαετία του ‘60 και κυρίως ότι μια κωμωδία του 1988 είναι πλέον classic γιατί το 1988 δεν ήταν προχθές (όπως πολλοί λανθασμένα νομίζουμε με την αιώνια εισβολή των ‘80s και των ‘90s στις ζωές μας) αλλά πριν 32 χρόνια. Όσο απείχαν περίπου δηλαδή από τη χρονιά που βγήκε η ταινία οι κωμωδίες των Ealing Studios, πάνω στις οποίες πάτησε ο Τζον Κλιζ βάζοντας στη συνταγή του αρκετό από τον επιθετικό σουρεαλισμό των Python για να ανοίξει τα μάτια του κοινού του. Των Βρετανών, «που πρέπει πάντα να δώσουν τη σωστή απάντηση» όπως λέει και σε μια στιγμή ο χαρακτήρας του.

Η instant classic υπόσταση της ταινίας του οφείλεται όμως στο ότι ο Κλιζ βρήκε πρόθυμους ηθοποιούς να αποβάλλουν από πάνω τους οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και να κυλιστούν στο βούρκο του χιούμορ με εξαιρετικό συγχρονισμό. Από την Τζέιμι Λι Κέρτις που γυρνάει για πλάκα από το ύφος της femme fatale σε αυτό του ερωτευμένου κοριτσιού και μετά στη γυναίκα με αχόρταγες σεξουαλικές ορμές γλύφοντας καρέκλες επειδή ακούει ρωσικά, ως τον Κέβιν Κλάιν που σου δίνει την αίσθηση ότι αν χρειαζόταν στην ταινία να παλέψει με καρχαρία θα το έκανε και τον Μάικλ Πάλιν που μάχεται με αχλάδια και τηγανιτές πατάτες προσπαθώντας να μην κάκο σε καμία ύπαρξη αν και δεν τα καταφέρνει. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό και σχεδόν αδύνατο να ρυτιδιάσει από τον χρόνο με τόσο βαθιές ρίζες που φτάνουν ως τις απαρχές της κωμωδίας.