Μια Απροσδόκητη Σχέση

Έξι χρόνια μετά την τελευταία του, μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά, ο Ζακ Μπραφ, ο άνθρωπος που μπορεί να καμώνεται ότι άφησε το δικό του, κινηματογραφικό στίγμα στην Generation Z με το «Garden State» του 2004, επιστρέφει στο σενάριο, αλλά και πίσω από την κάμερα, αυτή τη φορά για να σκηνοθετήσει τους Φλόρενς Πιου και Μόργκαν Φρίμαν, σε μια εντελώς απρόσμενη συνεργασία που δεν είχαμε ιδέα πως θέλαμε (και χρειαζόμασταν) να δούμε.

Κατά την διάρκεια των ετοιμασιών για τον γάμο της με τον Νέιθαν, η Άλισον εμπλέκεται σε ένα τρομακτικό δυστύχημα που στοιχίζει την ζωή σε δυο ανθρώπους. Fast forward έναν χρόνο μετά και η Άλισον ζει πλέον με την μητέρα της, είναι άνεργη και παλεύει με τον εθισμό της στα παυσίπονα. Στην προσπάθειά της να θέσει υπό έλεγχο την κατάστασή της, θα βρεθεί σε μια συνάντηση Ανώνυμων Αλκοολικών εκεί όπου θα δει ξανά τον Ντάνιελ (Φρίμαν), έναν από τους ανθρώπους που επηρεάστηκαν προσωπικά από το θανατηφόρο δυστύχημα. Μέσα από αυτή την αναπάντεχη συνάντησή τους, η Άλισον και ο Ντάνιελ θα επιχειρήσουν να λυτρωθούν από την απώλεια, ξορκίζοντας τους δαίμονές τους, όχι όμως δίχως τις υπαρκτές συνέπειες του τραύματος, που εξακολουθούν να αποτελούν μια σταθερή και επίπονη υπενθύμιση και για τους δυο τους.

Ο Μπραφ στήνει εδώ μια ιστορία ατομικής επανάκαμψης που δεν απέχει πολύ από άλλες, παρόμοιου ύφους ταινίες, σιγοντάροντας το δράμα με «σφηνάκια» κωμικών στιγμών και ανάλαφρου χιούμορ, με μπροστάρισσα μια Φλόρενς Πιου που κλέβει – ως συνήθως – την παράσταση. Ο χαρακτήρας της Άλισον ισορροπεί οριακά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με την Πιου να έχει και κάποιες (ευτυχώς λίγες) στιγμές υπέρ-δραματοποίησης, αλλά τουλάχιστον δεν αποπροσανατολίζουν από την εσωτερική της πάλη που παραμένει στον πυρήνα της, η άρνηση ανάληψης της προσωπικής της ευθύνης.

Πέρα από την αγαστή σύμπραξη Πιου-Φρίμαν, ο Μπραφ ποντάρει επίσης σε μια πληθώρα λοιπών χαρακτήρων σε δευτερεύοντες ρόλους όπου όλοι έχουν κάτι να προσθέσουν στο κινηματογραφικό του μικρό-σύμπαν, από την μάνα Μόλι Σάνον και τη Σελέστ Ο’Κόνορ σε ρόλο ατίθασου νιάτου, μέχρι το μικρό πέρασμα του Άλεξ Γουλφ ως «χαμένο κορμί» (μια ευγενική υπενθύμιση της, όχι και τόσο, μελλοντικής κατάληξης της Άλισον, εάν δεν αντιμετωπίσει σύντομα το πρόβλημα εθισμού της), ο Μπραφ έχει ταλέντο στο να κατευθύνει τους ηθοποιούς του σε ένα πιο φυσικό παίξιμο που μπορεί να μοιάζει με μια τυχαία δράση της διπλανής πόρτας, αυτή ακριβώς όμως η ποικιλία ετερόκλητων ανθρώπων είναι που καθιστά, τελικά, το συγκρουσιακό πλαίσιο των πρωταγωνιστών πιο ενδιαφέρον.

Σεναριακά η ταινία ξεκινάει δυνατά, χτίζοντας την ιστορία γύρω από τον χαρακτήρα της Άλισον και προοδευτικά βάζει στο παιχνίδι και εκείνον του Φρίμαν (πολλές καλές στιγμές για τον βετεράνο ηθοποιό), όμως κάπου από την μέση και μετά και ιδιαίτερα όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, η ταινία χάνει σε δυναμική, καταφεύγοντας σε γνώριμα μονοπάτια εξιλέωσης, που θα μπορούσαν να λείπουν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η ταινία μετράει κάτι παραπάνω από δυο ώρες. Τα τελευταία δεκαπέντε με είκοσι λεπτά, μαρτυρούν μια κόπωση τύπου «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», σαν να προσπάθησε ο Μπραφ να στρογγυλέψει κάπως την πλοκή, η οποία εξαρχής δεν χρειαζόταν κανέναν στρογγύλεμα, δεδομένου πως πρόκειται για ένα γλυκόπικρο δράμα από αυτά που ουκ ολίγες φορές ζούμε τόσο στην κινηματογραφική, όσο και στην πραγματική ζωή.

Το «Μια Απροσδόκητη» σχέση «σώζεται» τελικά χάρη στην χημεία της Πιου με τον Φρίμαν, σε δυο, ομολογουμένως, πολύ καλές ερμηνείες (εξίσου υποδόρια χαοτικές), γεγονός που αρκεί προκειμένου να αφήσεις στην άκρη τις όποιες στερεοτυπικές αστοχίες στην πλοκή (βιαστήκαμε στο τέλος μωρέ Μπραφ), προκειμένου να παρακολουθήσεις ένα παραδοσιακής κοπής δράμα με αρκετές δόσεις συγκίνησης. Καλό είναι να έχεις πρόχειρο και ένα χαρτομάντηλο, θα σου χρειαστεί.