Ο Άντρας των Ονείρων μου

Η Μαρία Σρέιντερ είχε την ευλογία να βρεθεί στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Το σημείο ήταν το Netflix και η στιγμή ήταν η πρώτη καραντίνα και όσα κοσμοϊστορικά συνέβησαν σ' αυτή, όλοι τα θυμόμαστε. Δεν ξέρω όμως αν ισχύει το ίδιο για το «Unorthodox», μια από τις δεκάδες σειρές της πλατφόρμας που προέκυψαν από ανάγκη και για δύο εβδομάδες ήταν «καθηλωτικές» ή «διαμαντάκια» μέχρι που έβγαινε η επόμενη. Η Σρέιντερ όμως είχε την τύχη να ολοκληρώσει τον «Άντρα των Ονείρων Μου» πριν το «Unorthodox» να ξεθωριάσει εντελώς, το οποίο για να το αφήσουμε να σβήσει στις με την ησυχία του στα έγκατα του φυλλομετρητή σας, ήταν μια όχι και πολύ καλή (για να το θέσουμε κομψά) σειρά.

Δεν το λες ακριβώς hot take, αφού δεν είναι να πεις ότι η ιστορία το δικαίωσε, αλλά καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι δεν συμφωνούν. Και το ίδιο θα ισχύσει για τον «Άντρα των Ονείρων Μου», με βάση την καταγραφή των αντιδράσεων για μια αλόγιστα επιτυχημένη ρομαντική κομεντί, που αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της φετινής νικήτριας Γερμανίας στην κατηγορία της διεθνούς ταινίας των Όσκαρ και μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει και μια Αργυρή Άρκτο στην αφίσα του. Κι η αλήθεια είναι πως το «I'm Your Man», όπως είναι ο εύστοχα διττός διεθνής τίτλος, θεματικά ανήκει σε πολύ ιδιαίτερη κατηγορία ταινιών, γεγονός που την καθιστά αυτόματα ξεχωριστή, ενώ η σκηνοθέτης του δεδομένα κάτι έχει που μου διαφεύγει τελείως κι έχει να κάνει με τον crowd-pleasing παράγοντα κάθε δουλειάς της.

H ταινία έφυγε από τα προπέρσινα «Lola» (το γερμανικό αντίστοιχο των Όσκαρ) με 4  από τα σημαντικότερα βραβεία της βραδιάς, αφού κέρδισε τις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Ά Γυναικείου Ρόλου

Πιο αναλυτικά, πρόκειται για μια σόλο ρομαντική κομεντί, απ' αυτές που θέτουν απέναντι στον πρωταγωνιστή μια τεχνητή νοημοσύνη. Απ' αυτές δηλαδή που αντιπαρέρχονται τη δύναμη του ζεύγους, με έναν καθρέφτη στην αστική απομόνωση του εκάστοτε ήρωα. Μόνο που ο «Άντρας των Ονείρων Μου» προς όφελος και των εμπορικών του αξιώσεων, αποκαλύπτεται πολύ πιο ανάλαφρος από τις υπαρξιακές αναζητήσεις που αποπειράται να θίξει.  Το φροντισμένο περιτύλιγμα μιας καθόλα προβλέψιμης πλοκής, είναι αποτέλεσμα μιας κλινικής καλλιτεχνικής διεύθυνσης κι απλών, αλλά αποτελεσματικών αισθητικών επιλογών που απογυμνώνουν την μοναξιά της ηρωίδας, ενώ ο Νταν Στίβενς που κλέβει αβίαστα την παράσταση, υπογραμμίζει την βαθιά ανθρώπινη της διάσταση και τις ατέλειες που την καθιστούν αναγνωρίσιμη, μέσα από την αντίστιξη με την ατσαλάκωτη παρουσία του.

Μέσα σε όλα αυτά όμως, υπάρχει κάτι το απροσπέλαστα τεχνητό που έχει να κάνει με το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Αμφότερα είναι σαν να προέκυψαν τα ίδια από AI και δεν το λέω με αφορμή την τεχνολογική συνιστώσα της ταινίας (ακούσια εξ ορισμού ειρωνεία). Κρίνοντας κι από το πιο πρόσφατο «Κάποια Μίλησε», όπως κι από την καινοπρεπή νέμεσή μου, το «Unorthodox», οι πρόσφατες δουλειές της Σρέιντερ μοιάζουν να ολοκληρώθηκαν μέσα από τη διερεύνηση βασικών concept όπως τα gender politics, η χειραφέτηση ή η αποξένωση στα σύγχρονα περιβάλλοντα, από κάποιον που ξέρει όλα τα σωστά βήματα και τους κανόνες στην σεναριακή ανάπτυξή τους, αλλά αδιαφορεί εντελώς για το ότι θα τα δουν άνθρωποι που ίσως μπουν στη διαδικασία να τα επεξεργαστούν σαν κάτι παραπάνω από κριτσανιστό πασατέμπο ποιότητας. Σαν να έχει για παράδειγμα υπολογίσει ακριβώς το σημείο που πρέπει να μπει μια ανατροπή, αλλά να μην ενδιαφέρεται ποσώς για το πως μπορεί να μεταφράζεται πραγματιστικά σε πλοκή. Το αποτέλεσμα εδώ είναι μια άνευρη τρίτη πράξη που οδηγεί σε επαναλήψεις και μονολόγους κενούς περιεχομένου και οποιασδήποτε έκπληξης.