Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη

«Θέλουμε να στηρίξουμε ένα σενάριο από παλαιστίνιο δημιουργό, αλλά το δικό σας δεν είναι τόσο παλαιστινιακό» ακούει κάποια στιγμή ο μονίμως βωβός αλλά πολύ εκφραστικός στις αντιδράσεις του προσώπου  του, Ελία Σουλεϊμάν, όταν το alter ego που υποδύεται προσπαθεί να πουλήσει την ταινία του στη Γαλλία. Παρόμοιες απαντήσεις θα πάρει και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μέχρι να επιστρέψει άπραγος στην πατρίδα του αναρωτώμενος τί σημαίνει Παλαιστίνη για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και πιο ειδικά, τί σημαίνει παλαιστινιακή ταινία. 

Εύκολα βρίσκει κάποιος τις αφηγηματικές καταβολές του Σουλεϊμάν, τα ονόματα των Κίτον και Τατί έρχονται  αμέσως στον νου όποιων έχει παρακολουθήσει το έργο τους. Πλησιάζοντας όμως στην σημερινή εποχή και κρίνοντας και από την αραιή φιλμογραφία που έχει, ο Σουλεϊμάν αντιστοιχεί περισσότερο στον Ρόι Άντερσον σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο που έχουν (και κρύβουν) οι βινιέτες του, μόνο που σάτιρα του τελευταίου προς τη σκανδιναβική νοοτροπία και καθημερινότητα μετατρέπεται εδώ σε κάτι διαφορετικό - ένα σινεμά καταγγελίας που αλλάζει όλους τους αφηγηματικούς τρόπους με τους οποίους αυτή γίνεται. 

Ξεκινώντας από τη Ναζαρέτ και παρουσιάζοντας μια σειρά από κωμικά αξιοπερίεργα, η σιωπή του Σουλεϊμάν εκφράζει αντίστοιχα ένα σήκωμα των χεριών στο παράλογο που θεωρεί πως ζουν οι συμπατριώτες του. Η αδικία για τον ίδιο μετατρέπεται σε σουρεαλισμό, ο οποίος γίνεται ακατανόητος ακόμη και στους παραγωγούς (η σκηνή που λέγαμε στην αρχή) οι οποίοι θεωρούν πως ένα παλαιστινιακό φιλμ αφύπνισης θα πρέπει να είναι ανοιχτά πολεμικό και καταγγελτικό. Η αντίθεση αυτή κάνει το φιλμ του Σουλεϊμάν σημαίνον; Η προφανής απάντηση είναι ναι, όμως το βασικότερο πρόβλημα της δουλειάς του είναι η επαναληπτικότητά της. Μπορεί το διάστημα 8-10 χρόνων που μεσολαβεί για κάθε ταινία του να είναι μεγάλο, όμως ο παλαιστίνιος δημιουργός επαναλαμβάνεται στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα και κυρίως μοιάζει να έχει λιγότερη έμπνευση σε σχέση με τις προηγούμενες φορές. Οι πνευματώδεις ιδέες του ενώνονται με αρκετές πολύ προφανείς και λιγότερο ευφυείς, όπως το αστειάκι με την οπλοφορία στις ΗΠΑ, δημιουργώντας ένα άνισο περιεχόμενο, εύστοχο και άστοχο παράλληλα που από τη μία επισημαίνει τη μοναδικότητά του και από την άλλη μοιάζει να στερεύει.