Η Λέιλα και τα Αδέρφια της

Leila’s Brothers

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2022
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιράν
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σαΐντ Ρουστάγι
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Σαΐντ Ρουστάγι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ταρανέ Αλιντουστί, Σαΐντ Πουρσαμίμι, Ναβίντ Μοχαμαντζάντεχ, Πεϊμάν Μοααντί
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χουμάν Μπεμανές
    ΜΟΝΤΑΖ: Μπαχράμ Ντεγκάν
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 165'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Cinobo
    Η Λέιλα και τα Αδέρφια της

Το βραβευμένο δράμα του Ιρανού Σαΐντ Ρουστάγι (βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Καννών) είναι μία οικογενειακή εποποιΐα που δεν δικαιολογεί τις μεγάλες προσδοκίες (και την μεγάλη της διάρκεια).

Από τον Πάνο Γκένα

Οι νεορεαλιστικοί τόνοι του ιρανικού σινεμά, που υπογραμμίζουν εδώ και δεκαετίες την πολιτική κατάσταση, την κοινωνική ανισότητα και τα προσωπικά αδιέξοδα μιας χώρας κι ενός λαού, έχουν στοιχειοθετήσει ηθογραφικές ταινίες-αριστουργήματα, λιτού ύφους και συμπυκνωμένης αφήγησης. Στο «Η Λέιλα και τα Αδέρφια της», ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Σαΐντ Ρουστάγι επιχειρεί να μιλήσει για τα παραπάνω πιο «επικά» και τρία χρόνια μετά το σφιχτοδεμένο «6.5 Εκτός Ελέγχου» παραδίδει ένα πολυπρόσωπο, οικογενειακό πορτρέτο, που τελικά ξοδεύεται σε 165 λεπτά επεισοδιακής πλοκής.

Η «Λέιλα και τα Αδέρφια της» του βισκοντικού τίτλου, του αρθουρμιλερικού αποτυπώματος και των σαιξπηρικών προθέσεων, είναι μία ταινία στην οποία αναγνωρίζεις σίγουρα τεχνική επάρκεια, ερμηνευτική δεινότητα και εύστοχη, κοινωνική παρατήρηση. Η ασφυκτική πατριαρχική δομή της κοινωνίας, ο μισογυνισμός, οι εμμονικές παραδόσεις, η αναπόδραστη οικογενειοκρατία, συνθέτουν επιμελώς την δραματουργία της ταινίας και ο Ρουστάγι γεφυρώνει την «δυτικότροπη» λογοτεχνική επιρροή («Πάντοτε με ενέπνεαν οι σαιξπηρικές και οι ελληνικές τραγωδίες» δηλώνει ο ίδιος) με την ιρανική πραγματικότητα. Δυστυχώς, ο προφανής και συχνά διδακτικός τρόπος του, «μικραίνει» στα μάτια του θεατή την επική σκοπιά της ιστορίας του, όταν ο ίδιος εξαντλεί με επαναλαμβανόμενα μοτίβα την ανάπτυξη του σεναρίου. 

Σταδιακά η ταινία διαμορφώνεται ως μία αμετροεπής αλληλουχία σκηνών όπου τα παρασιτικά αδέρφια της Λειλά διαπράττουν εξακολουθητικά (και εκνευριστικά) το εμφανές, αυτονόητο, σαφές, ορατό - τι άλλο συνώνυμο να γράψω; - λάθος, και οι οποίες καταλήγουν με την ίδια να τους συνετίζει/νουθετεί ως η μόνη φωνή της λογικής. Η επαναληψιμότητα αυτή προοδευτικά αποστασιοποιεί τον θεατή από τα γεγονότα και ισοπεδώνει τις ανατροπές που ακολουθούν. Στα παραπάνω προσθέστε μερικούς πρόδηλους συμβολισμούς (η Λέιλα, η «ραχοκοκαλιά» της οικογένειας, έχει πόνους στην πλάτη), εύκολες αναγωγές (οι τουαλέτες ενός εμπορικού κέντρου προορίζονται για καταστήματα και αποκτούν αξία), αφηγηματικά δάνεια (ένα μνημόσυνο και μία μεγάλη σκηνή γάμου, έσπρωξε αρκετούς κριτικούς στο εξωτερικό να κάνουν συνδέσεις με τον… «Νονό»!) και μελοδραματικές κορυφώσεις (τα μονολογικά μέρη).

Αυτό που διασώζεται πλήρως από την ταινία (και την διασώζει) είναι το χαρισματικό καστ, οι αφοσιωμένες ερμηνείες του οποίου λειτουργούν και επικοινωνούν στον θεατή όλα όσα συμβαίνουν με προεξάρχοντες την Ταρανέ Αλιντουστί (που έχουμε απολαύσει στον «Εμποράκο», «Τι Απέγινε η Έλι»), τον Πεϊμάν Μοααντί («Ένας Χωρισμός») και τον στενό συνεργάτη του Ρουστάγι, Ναβίντ Μοχαμαντζάντεχ. Και οι τρεις ενσαρκώνουν ευδιάκριτους, ξεχωριστούς φαινότυπους, χωρίς να υποκύπτουν στο προσχηματικό σενάριο.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Λέιλα και τα Αδέρφια της
  • Η Λέιλα και τα Αδέρφια της