Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου

Los Amantes Del Circulo Polar

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1998
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χούλιο Μέντεμ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Χούλιο Μέντεμ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νάγια Νίμρι, Φέλε Μαρτίνεθ, Νάτσο Νόβο, Μάρου Βαλντιβιέλσο
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γκνοζάλο Φ. Μπερίντι
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
    ΜΟΝΤΑΖ: Ιβάν Αλέντο
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 116’
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Bibliotheque
    Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου

«Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς». Το Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης.

Από την Ιωάννα Παπαγεωργίου

Αμέτρητοι οι τρόπο να πούμε «σ’ αγαπώ», αλλά δεν έχουν σημασία. Ο έρωτας ξεφεύγει από τις λέξεις. Ανεξέλεγκτος. Παράλογος. Γι’ αυτό σου λέω, σημασία έχουν όσα εκφράζουμε βουβά, με ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο, μια ταινία που μοιραζόμαστε. Μια ταινία σαν αυτή. Ένα παιδί στέλνει σαΐτες με μηνύματα αγάπης. Οι χάρτινοι αγγελιαφόροι στροβιλίζονται πάνω από τη σχολική αυλή κι ο Ότο ελπίζει να φτάσουν ως εκείνο το κορίτσι: την Άνα. Παραλίγο. Οι σαΐτες γίνονται αφορμή για να γνωρίσει ο πατέρας του την μητέρα της αγαπημένης του. Έτσι η Άνα και ο Ότο συναντιούνται. Πρέπει όμως να συνυπάρξουν ως αδέλφια. Κι αυτή είναι μόνο η πρώτη από τις συμπτώσεις που τους ενώνουν και συνάμα τους χωρίζουν. Συμπτώσεις στις οποίες οι ίδιοι δε δίνουν σημασία. Τις αντιλαμβάνονται ως τετριμμένα, ανούσια γεγονότα της καθημερινότητάς τους.

Σκηνοθέτης και ευλαβικός ιχνηλάτης του έρωτά τους, ο Μέντεμ διαφωνεί. Η κάμερά του κοντοστέκεται σε όλα όσα εκείνοι αγνοούν. Προσεγγίζει τις πιο κρυφές, απαρατήρητες στιγμές της ημέρας, τις σιωπές τα ασυνείδητα χάδια, τις παιδικές σκανταλιές, τις ονειροπόλες εφηβικές κουβέντες για τον αρκτικό κύκλο. Κι ενώ η σκηνοθετική ματιά συλλέγει ακόμα και τις μικρότερες ουσιαστικές λεπτομέρειες, το μοντάζ μας αποκαλύπτει φευγαλέα αναπνοές του μέλλοντος. Εικόνες που παρεμβάλλονται στο παρόν και αρχικά μοιάζουν ακατανόητες. Αποσπάσματα ενός κύκλου που, ίσως, έχει ήδη κλείσει. Λόγια και κινήσεις που χτίζουν σασπένς, αφού μοιάζουν να προαναγγέλλουν το σμίξιμο των εραστών.

Ενώ η σκηνοθετική ματιά συλλέγει ακόμα και τις μικρότερες ουσιαστικές λεπτομέρειες, το μοντάζ μας αποκαλύπτει φευγαλέα αναπνοές του μέλλοντος

Για να ζήσει ελεύθερα τον έρωτά της η Άνα φτάνει στην άκρη του κόσμου. Εκεί όπου τα όρια (γεωγραφικά, κοινωνικά, ηθικά) αποκαλύπτουν την αληθινή μορφή τους: δεν είναι πραγματικά, παρά μόνο ανθρώπινες εφευρέσεις. Συμβάσεις, σαν τη σχηματισμένη με μπογιά γραμμή του αρκτικού κύκλου. Εδώ η Άνα σταματά. Αφουγκράζεται. Περιμένει τις συμπτώσεις που της χρωστά η ζωή. Πόσες όμως ακόμα της αναλογούν; Οι γρίφοι αρχίζουν να λύνονται. Τα στιγμιότυπα του μέλλοντος γίνονται παρόν. Το παρελθόν αλλάζει καθώς ο κύκλος βρίσκεται μια ανάσα πριν από την ολοκλήρωσή του.

Συνειδητοποιούμε μαζί με την Ανα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι –αδιόρατες- συμπτώσεις είναι ο τρόπος της μοίρας να μας προειδοποιεί, να φωτίζει το δρόμο προς την αλήθεια του εαυτού μας. Και σ’ αυτή την πορεία σημαντικές είναι οι πιο απλές, αθόρυβες εμπειρίες μας: οι «παράνομες» συναντήσεις κάτω από το κρεβάτι, η πτώση της Άνα στα χιόνια πριν από την τελική μεγάλη απόφαση, η πτώση του Ότο με το αλεξίπτωτο, που τον κράτησε μακριά της, το τελευταίο βλέμμα. Αυτό της αναγνώρισης, της γνώσης και της αποδοχής. Βλέμμα που φωνάζει: «Το ξέρω. Μ’ αγαπάς. Κι εγώ σ’ αγαπώ». Γι’ αυτό σου λέω, δεν έχει σημασία αν οι σαΐτες σου δε με φτάσουν. Αρκεί να ξέρω πως τις έστειλες στον ουρανό για να με βρουν.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύθηκε στο τεύχος 126 του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (Καλοκαίρι 2001)

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου
  • Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου