Tελευταίο Καλοκαίρι

Murina είναι η κροατική λέξη για τη δική μας σμέρνα, ένα ψάρι που εξάπτει τo ένστικτο των ψαροντουφεκάδων, όπως το κόκκινο πανί τους ταύρους. Η Γιούλια είναι μια δεξαεξάχρονη που φαίνεται να προκαλεί τους γονείς της με ανάλογο τρόπο. Το γινάτι των ανεκπλήρωτων επιθυμιών για μια άλλη ζωή και πάσης φύσεως καταπιεσμένα συναισθήματα φαίνεται να βρίσκουν σ'αυτή το δοχείο για να εκτονωθούν. Ευτυχώς, αυτή η εκτόνωση κοινωνείται κινηματογραφικά όχι με τον τρόπο του συνήθους φεστιβαλικού πορνό δυστυχίας, αλλά με εκείνο τον υπόκωφο που θα συναντούσες σε ένα από τα ηλιοκαμένα παραθαλάσσια θρίλερ άλλων εποχών.

Παρά τους ανοιχτούς χώρους και τα πανέμορφα τοπία της Αδριατικής, όπου εξελίσσεται η δράση, υπάρχει μια κλιμακούμενη αίσθηση κλειστοφοβίας, συναφής με την πίεση που νιώθει η ηρωίδα, η οποία μοιάζει εγκλωβισμένη στο νησί που μένει, εγκλωβισμένη στη συνύπαρξη με αυτούς τους γονείς, εγκλωβισμένη και στη φαντασίωση μιας απελευθέρωσης. Η θάλασσα γύρω της έχει ευεργετικές ιδιότητες, εκεί χωρά η φαντασίωση, ό,τι συμβαίνει μέσα της, συνήθως έχει μια συμβολική σημασία. Ο ερχομός ενός φίλου των γονιών της από τα παλιά - ο πάντα αξιόπιστος καρατερίστας Κλιφ Κέρτις- θα πυροδοτήσει εξελίξεις και θα διαταράξει ακομα περισσότερο τις ισορροπίες στη σχέση τους, οδηγώντας την κατάσταση στα άκρα.

Μετά το «Γεγονός» της Οντρέ Ντιγουάν, έρχεται ακόμα μια ταινία πάνω στη γυναικεία αυτοδιάθεση που σπάει τα στενά όρια της μέσης φεστιβαλικής δημιουργίας και απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό, μεταχειριζόμενη κι αυτή το στοιχείο του θρίλερ, αλλά με τον υπόγειο, πιο διακριτικό τρόπο των ευρωπαϊκών εκπροσώπων του είδους. Χωρίς απαραίτητα να καινοτομεί ή να αποδίδει πάντα με την ίδια καλογουστιά τις συγκρούσεις - ο «πατέρας» Λέον Λουτσέφ μοιάζει κάποιες φορές βγαλμένος από την άλλη ταινία που φοβοσουν ότι θα μπορούσε να είναι το «Murina»- η Αντονέτα Αλαμάτ Κουσιγιάνοβιτς παραδίδει ένα υποσχόμενο ντεμπούτο που έφυγε με την Χρυσή Κάμερα από το Φεστιβάλ Καννών του 2021.

  .