Κανένας

Ο Χατς είναι ένας φαινομενικά συνηθισμένος οικογενειάρχης, ένας «Κανένας» όπως ο τίτλος της ταινίας με πρωταγωνιστή τον Μπομπ Όντενκερκ του «Better Call Saul» πονηρά πλασάρει. Όμως κάτω από την αόρατη οικογενειακή ρουτίνα, την υποτιμητική συμπεριφορά που εισπράττει από τη σύζυγο αλλά και τον πεθερό και τον γαμπρό του, στην εταιρεία των οποίων δουλεύει, ο Χατς διατηρεί καλά κρυμμένο ένα πολύ πιο περιπετειώδες παρελθόν. Και θα προσπαθήσει να το κρατήσει αθέατο, μέχρι τη στιγμή που μία μεταμεσονύχτια διάρρηξη στο σπίτι θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη ρωσική μαφία. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο Χατς απρόθυμα αλλά δυναμικά, θα επιστρατεύσει τις φονικές δεξιότητες που έκρυβε πίσω από το προσωπείο ενός φιλήσυχου ανθρώπου.

Ο μακρινός απόηχος της ομηρικής αναφοράς στον Κανένα της Οδύσσειας βρίσκει εδώ ένα χορταστικό κινηματογραφικό πακέτο που προσφέρει έναν επαρκή ήρωα, έναν στερεοτυπικό κακό (πάλι ρωσική μαφία;) και ένα μείγμα στυλιζαρισμένης και βρώμικης δράσης που αποζημιώνει τους φίλους των R-rated θεαμάτων. Τεμαχισμένο μάλιστα σε βινιέτες που - αρχικά τουλάχιστον - θα υπογραμμίσουν τη μπανάλ καθημερινότητα του ήρωα (φέροντας τίτλους όπως Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κ.ο.κ.), χτίζοντας έτσι για χάρη του ένα σαρδόνιο πλαίσιο εξέλιξης μέσα στο οποίο εκείνος θα μας αποκαλύψει τα πραγματικά του χρώματα.

Ένα μείγμα στυλιζαρισμένης και βρώμικης δράσης που αποζημιώνει τους φίλους των R-rated θεαμάτων

Στο ίδιο μοτίβο του αποτελεσματικού εντυπωσιασμού που συναντάμε εδώ, αναπάντεχα ταιριαστός αποδεικνύεται ο εξαιρετικός Όντενκερκ στο ρόλο ενός «Κανένα» που μόνο τέτοιος φυσικά δεν αποδεικνύεται. Ένας απρόθυμος ήρωας, πιστός στη διευρυμένη παράδοση που καθιέρωσε κάποτε ο Μπρους Γουίλις στο «Die Hard», που δεν είναι στεγνός από αυτοσαρκαστικό χιούμορ, αναίμακτος ή ατσαλάκωτος και που, τυχαία ή όχι, ενσαρκώνει ακόμα μία εκδοχή ενός ανθρώπου για τον οποίο τα φαινόμενα απατούν, όπως από διαφορετική σκοπιά κάνει και στο «Better Call Saul».

Κάπως έτσι ο Όντενκερκ, το πραγματικό περιουσιακό στοιχείο της ταινίας, συνδράμει καταλυτικά ώστε το «Nobody» να πιάσει στιβαρά το νήμα της σφιχτοδεμένης action φιλοσοφίας των «John Wick» (διόλου συμπτωματικό το ότι μοιράζονται τον ίδιο σεναριογράφο, Ντέρεκ Κόλσταντ), για να το συνδυάσει με την ωμή βιαιότητα των «Μπορν», την κουλ slo-mo κλιμάκωση μετά μουσικής του «Drive» και την απρόσμενη επάρκεια στο είδος της δράσης που έχει επιδείξει με τα «Taken» η ύστερη καριέρα του Λίαμ Νίσον.