Παρίσι Ξανά

Revoir Paris

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2022
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλίς Βινοκούρ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Αλίς Βινοκούρ, Μαρσιά Ρομανό, Ζαν-Στεφάν Μπρον
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Βιρζινί Εφιρά, Γκρεγκουάρ Κολάν, Μπενουά Μαζιμέλ, Αμαντού Εμπό
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Στεφάν Φοντέν
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Άνα φον Χάουσβολφ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave
    Παρίσι Ξανά

Μια γυναίκα επιβιώνει από τρομοκρατική επίθεση σε παρισινό ρεστοράν και προσπαθεί να επουλώσει το τραύμα της ανασυνθέτοντας την βραδιά της τραγωδίας. Γαλλικό δράμα που χάρισε στην Βιρζινί Εφιρά το Σεζάρ Ερμηνείας στα βραβεία του 2022.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

H σκηνοθέτιδα Αλίς Βινοκούρ, στην τέταρτή της ταινία, επανέρχεται σε μια θεματολογία που κλωθογυρίζει και τις τρεις προηγούμενες ταινίες της, αυτήν της ψυχικής υγείας. Η Μια (Βιρζινί Εφιρά), διερμηνέας από τα γαλλικά στα ρώσικα, καταλήγει μια νύχτα σε ένα μπιστρό για να αποφύγει μια καταιγίδα. Λίγο αργότερα όμως μια αιματηρή επίθεση λαμβάνει χώρα, αφήνοντας πίσω της νεκρούς και τραυματισμένες ψυχές. Μήνες μετά δεν θυμάται καθαρά τα γεγονότα και στην μετατραυματική της πορεία, θα συναντήσει επιζώντες, θα ανασυνθέσει την μοιραία βραδιά και θα ανασύρει στην επιφάνεια έναν άνθρωπο που της έσωσε τη ζωή.

Η ταινία έχει τη μορφή ενός συναισθηματικού ημερολογίου ανάκαμψης, τη λογική μιας ταινίας-πόλης που έχει πληγεί στην αθωότητά της από τρομοκρατική ενέργεια (η τριπλέτα επιθέσεων του Νοεμβρίου του 2015 έρχεται στο νου – και ο Πύργος του Άιφελ κουβαλά μια ιντεάλ συμβολιστική σε όλη την ταινία) και την απαλότητα ενός προσωποπαγούς, μελωδικού ιντερμέδιου (βιντεοκλίπ, αν η ένσταση κάποιου είναι ογκώδης) που θέλει να σηκώσει περισσότερα από το σεναριακό μυϊκό του σύστημα. Δεν είναι ανέντιμη ταινία, δεν είναι κακοήθης. Απλά, ίσως και ορθά λόγω της φύσης της, είναι απλουστευτική και κάπως ρόδινη στην αποπολιτικοποιημένη της απόφαση να είναι διεξοδική. Καθώς όμως το κέντρο βάρους βρίσκεται στην ηρωίδα, το ερώτημα από κοινωνικό (και πολιτικό) γίνεται ανετότερα προσωπικό. Έτσι λοιπόν ακόμα και η υποπλοκή με τους -απόλυτα μη προνομιούχους- μαύρους και τις επισκέψεις στα γκέτο ή τα voice-over εκ μέρους των προσφύγων από το Μάλι, τη Σενεγάλη, τη Σρι-Λάνκα, εντάσσονται στις «προσωπικές» ιστορίες μιας ταινίας που εκμεταλλεύεται, είπαμε κάπως ρόδινα, τρέχοντα επείγοντα του άρρωστου κόσμου μας.

Το αντέχεις, πας παρακάτω. Δεν το χωνεύεις, η ταινία είναι σοβαροφανές άρλεκιν.

Μένοντας περίπου στη μέση, καλοπροαίρετοι όντες, κρατάμε μια ταινία καλογυρισμένη, μελαγχολική, που κατορθώνει, ακόμα και ξέχωρα από την ιστορία της, να δημιουργήσει ορισμένους ευτυχείς συσχετισμούς πάνω στη μνήμη, στο μπλοκάρισμα του δυσάρεστου, στην απώλεια της κατευθυντικότητας μετά, στον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας, στην ανθρώπινη εγγύτητα που συγχωρεί και εξακολουθεί. Βέβαια υπάρχουν σεναριακά «ευρήματα», όπως αυτό με τον σύζυγο (άχαρος ρόλος για τον Γκρεγκουάρ Κολάν), ή τον συμπάσχοντα-θύμα-ερωτικό ενδιαφέρον (Μπενουά Μαζιμέλ) που κινούνται από την εκνευριστική απλοϊκότητα ως την επιλογή της ευθείας ως συντομοτέρας οδού, γεγονός που δεν προδίδει επιμέλεια, αλλά είπαμε: Σε μια ταινία με την μουσική εσωστρέφεια και την προσωποπαγή διάσταση του «Παρίσι Ξανά», δεν το ψάχνεις πολύ. Ζητάς να μην έχει κορώνες (δεν έχει), να συλλαμβάνει μια ψυχική ατμόσφαιρα (το κάνει), να έχει εκλάμψεις (η σκηνή της επίθεσης ή η «θρησκευτική» σκηνή του τρένου είναι καλές στιγμές) και να συγκινήσει, αν γίνεται. Και στη σκηνή της «αναγνώρισης», για μισό λεπτό, περνά η ανατριχίλα αυτής της συγκίνησης, μια λύτρωση που σε κάνει να συγχωρείς χωρίς τύψεις που μια καλύτερη ταινία, κάπου ενδότερα ελλοχεύουσα, δεν αναδύθηκε ποτέ στην επιφάνεια.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Παρίσι Ξανά
  • Παρίσι Ξανά