Ο Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών

Τι έχουμε εδώ; Έχουμε έναν νεαρό Σανγκ-Τσι που ζει με «κρυμμένη» ταυτότητα στο Σαν Φρανσίσκο, μακριά από την οικογένειά του και εργάζεται ως παρκαδόρος, μέχρι που μια ομάδα πληρωμένων εκτελεστών του επιτίθεται σε ανύποπτο χρόνο για να κλέψει το μενταγιόν που του είχε χαρίσει η μητέρα του πριν πεθάνει. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια της κολλητής του, Κέιτι, θα βγάλει νοκ άουτ τον έναν μετά τον άλλον. Μαζί της θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι μέχρι το Μακάου για να βρει την αδερφή του και να αντιμετωπίσουν τον αποξενωμένο πατέρα τους, που έχει στα χέρια του Δέκα Μυστηριώδη, πανίσχυρα δαχτυλίδια τα οποία απειλούν την ηρεμία της πατρίδας της μητέρας του, ενός κρυμμένου Παραδείσου.

Η αλήθεια είναι πως η Marvel κοίταξε ορθά τις αντιδράσεις που την ήθελαν συντηρητική στις μέχρι τώρα επιλογές της για τους «άλλους» ρόλους και εδώ δημιουργεί ένα εξ’ ολοκλήρου ασιατικό σύμπαν με νέους (ίσως ο Σίμου Λιού χρειαζόταν να τσαλακώσει περισσότερο το πρόσωπό του, η Ακουαφίνα σε έναν πραγματικά ακομπλεξάριστα αστείο ρόλο) ή περισσότερο γνωστούς ηθοποιούς (όπως ο Τόνι Λιουνγκ και η Μισέλ Γεό). Και φαίνεται πως της πάει. Εκτελώντας με μαθηματική ακρίβεια μια συνταγή εντελώς χορογραφημένη σε έναν κόσμο που συνεχώς δονείται από «youth» ρυθμούς ηρώων που ξέρουν να χειρίζονται και να ελέγχουν τις δυνάμεις τους.

Σαν ένα γειωμένο υπερθέαμα, η ταινία του «Σανγκ-Τσι» περπατά σε έναν απίστευτα καλοκουρδισμένο βηματισμό, παραθέτοντας κεφάλαια μιας περιπέτειας που χρησιμοποιεί με φειδώ τις εικόνες των ασιατικών πολεμικών τεχνών που εχουν περάσει κυτταρικά σε κάθε υποψιασμένο και μη θεατή. Με μια ήρεμη φασαρία στο διάβα του, ο Σανγκ Τσι δείχνει να ξέρει που κινείται, να γνωρίζει τι κρύβεται στη γωνία, να αντιλαμβάνεται τι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει.

Ίσως το βασικό συστατικό μιας τέτοιας ταινίας, είναι ο τρόπος που ξέρει να διαχειρίζεται το χιούμορ στην ιστορία ή την ιστορία με χιούμορ. Διαπλέκοντας το σύμπαν του «Doctor Strange» υποψιάζει τον φανατισμένο μαρβελικό ακόλουθο, πως αυτό που παρακολουθεί, έχει συνάφεια, διαθέτει συνοχή και μια καλοδεχούμενη συνέχεια που θα περάσει το κινηματογραφικό της σύμπαν σε κάτι πολύ διαφορετικό, σε κάτι που χωρίς φόβο θα παίξει με τα κλισέ εντελώς ανεπιτήδευτα.

Πιο κοντά σε περιπέτειες όπως το «Black Panther» και πιο μακριά από τους «Φύλακες του Γαλαξία», ο «Σανγκ-Τσι» δεν διαθέτει τη σοβαρότητα του Μαύρου Πάνθηρα, αλλά έχει το θράσος - μπορεί και το θάρρος - να αστειευτεί «χειρότερα» από τους «Φύλακες». Κι αυτό γιατί έχει μια φρέσκια ματιά, όπως και οι ήρωές του.

Με άφθονες σκηνές δράσης, οι χαρακτήρες μοιάζουν σαν να πετάνε από το ένα κάδρο στο άλλο, μέχρι που λίγο πριν το φινάλε, όλα τα στοιχεία, ανθρώπινα ή από αλλού φερμένα θα φτιάξουν έναν πολύχρωμο, ελκυστικό κόσμο.

Αυτός είναι ο «Θρύλος του Σανγκ-Τσι», μια παραβολή για την οικογένεια, τους δεσμούς με το «άγνωστο», αλλά και γιατί όχι, ένα αφήγημα για το Καλό που επικρατεί του Κακού. Υπερήρωας είναι, ό,τι θέλει κάνει.