Ησυχία 6-9

Η «Ησυχία 6-9» του Χρήστου Πασσαλή μας παρουσιάζει ευφάνταστα έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Σε αυτόν συναντιούνται τυχαία ο Άρης (Πασσαλής) και η Άννα (Αγγελική Παπούλια). Για την ακρίβεια, συναντιούνται σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη γεμάτη κεραίες οι οποίες εκπέμπουν τις φωνές των Εξαφανισμένων, των κατοίκων της που χάθηκαν ξαφνικά και δίχως εξήγηση. Όσοι έχουν μείνει πίσω, κάνουν ησυχία 6 με 9 με την προσδοκία να ακούσουν τις φωνές των δικών τους. Σε αυτή την αλλόκοτη συνθήκη όπου όλοι βιώνουν με ένταση, ο νεοφερμένος Άρης και η Άννα ερωτεύονται. Μέχρι που και η Άννα εξαφανίζεται.

Μοιάζει να έχει ενσωματώσει πλήρως τον έξωθεν προσδιορισμό weird που έχει αποδοθεί σε μεγάλο εύρος τίτλων του σύγχρονου ελληνικού σινεμά

Στο ντεμπούτο του ως σόλο σκηνοθέτης (είχε προηγηθεί το «Η Πόλη και η Πόλη» που γύρισε μαζί με τον Σύλλα Τζουμέρκα), ο γνωστός ηθοποιός του «Κυνόδοντα» και του «Θαύματος της Θάλασσας των Σαργασών», Χρήστος Πασσαλής, συντονίζει ένα μελαγχολικό love story στις αλληγορικές συχνότητες της επιστημονικής φαντασίας και τα πικρά ραδιοκύματα ενός υπαρξιακού δράματος, στήνει με τη συνδρομή του διευθυντή φωτογραφίας Γιώργου Καρβέλα εικόνες αξιομνημόνευτες που άλλοτε μοιάζουν βγαλμένες από σελίδες του Στίβεν Κινγκ και άλλοτε από το ταρκοφσκικό «Στάλκερ», για να μεταμορφώσει τελικά το σενάριο που συνυπογράφει με την Ελένη Βεργέτη σε έναν κόσμο ελλειπτικό, αδιαπραγμάτευτα συναισθηματικό και έξω από την προσδοκία της αγάπης, τελεσίδικα μάταιο. Ένα σύμπαν στοιχειωμένου ρομαντισμού που δεν απαγκιστρώνεται ποτέ από τα δεσμά των στίχων της «Iστορίας» που έκαναν γνωστή ο Πασχάλης με τους Olympians (τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας, που λέγαμε κι οι δυο πως δε θα σβήσει).

Πέραν από τις ενδιαφέρουσες προθέσεις και τις συμβολικά φορτισμένες εικόνες ωστόσο, η «Ησυχία 6-9» μοιάζει να έχει ενσωματώσει πλήρως τον έξωθεν προσδιορισμό weird που έχει αποδοθεί σε μεγάλο εύρος τίτλων του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Το παίξιμο έχει κάτι από αυτό το τυπικό off, με διαλόγους, παύσεις και νεύρο που αποκολλάνε τους χαρακτήρες από οτιδήποτε το ρεαλιστικό. Η αίσθηση ανησυχίας στο σύμπαν της ταινίας είναι διάχυτη, όμως το θρίλερ στοιχείο των εξαφανίσεων υπηρετεί περισσότερο την παραγόμενη αλληγορία παρά μια πλοκή οριακά προσχηματική. Και όσο το σενάριο προξενεί διαρκώς απορίες που δε νιώθει υποχρεωμένο να καλύψει, τόσο η σφιχτή διάρκεια των μόλις 80 λεπτών καταλήγει να μην ανταποκρίνεται στην αίσθηση που αφήνει στο κοινό. Ειδικά σε ένα κοινό που δε νιώθει αυτόματα γοητευμένο από τη μονοκρατορία της σημειολογίας.