Πράκτορες 355

Τέσσερις κατάσκοποι γένους θηλυκού και μία ψυχολόγος μπλέκονται στο «τζειμσποιντικό» κυνήγι ενός σκληρού δίσκου που περιέχει λογισμικό ικανό να χακάρει τα πάντα στον πλανήτη. Η Τζέσικα Τσάστεϊν ηγείται μιας περιπέτειας που σαν στόχο έχει να συστήσει στο κοινό μια ομάδα από δυναμικές ηρωίδες, σε ένα πεδίο που παρά τις όποιες σοβαρές προσπάθειες του πρόσφατου παρελθόντος παραμένει σαρωτικά ανδροκρατούμενο. Ηγείται υπό την έννοια του ότι κρατάει τον πρώτο ρόλο και είναι η βασική παραγωγός, έχοντας παράλληλα πρωτοστατήσει στον επικοινωνιακό αγώνα για μια επιτέλους female-friendly «Επικίνδυνη Αποστολή» υψηλού προφίλ.  Εν τέλει καταφέρνει ένα κακέκτυπο της ταινίας του Ντε Πάλμα, τα προβλήματα του οποίου δεν εντοπίζονται στα ζορισμένα του δημογραφικά, αλλά στις καθαρά κινηματογραφικές του ποιότητες. 

Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Σάιμον Κίνμπεργκ του «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας», που χτίζει με φροντίδα ένα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στην ταινία, μεταφέροντας το θεατή μέσα από ένα γενικευμένο ανθρωποκυνηγητό από την Κολομβία στην Αμερική και το Λονδίνο κι από εκεί στο Παρίσι, το Μαρόκο (ανάθεμά με αν αναφέρεται που στο Μαρόκο) και τέλος στη Σαγκάη. Άπαξ και ξεκινήσει, η δράση είναι καταιγιστική. Η ιστορία τρέχει μέσα από εκτεταμένα action set pieces κι εκεί ξεκινούν τα προβλήματα καθώς οι συγκεκριμένες σεκάνς (που σίγουρα κάπου τις έχεις ξαναδεί) παρουσιάζουν έναν περίεργο ρυθμό, μια εσωτερική αμηχανία που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Σίγουρα δεν βοηθάει η επιμονή σε άφθονη αχρείαστη οπτική πληροφορία, που επιβαρύνει ένα ήδη φασαριόζικο μοντάζ. Το δεύτερο μεγάλο θέμα έχει να κάνει με το κείμενο, εκτός κι αν δεχτούμε εξ αρχής πως το «355» εκτυλίσσεται σε ένα σύμπαν όπου η νοημοσύνη και η λογική αποτελούν απρόσιτες πολυτέλειες. Ακόμη κι έτσι όμως οι διάλογοι ισορροπούν μεταξύ τετριμμένου, ανούσιου και απλά διακοσμητικού, ενώ οι γραμμές του σεναρίου στριμώχνουν μέσα σε δύο ώρες ασυγχώρητα πολλές ευκολίες.

Έτσι εύκολα έρχεται στο φινάλε και η υπόσχεση για ένα sequel με τις «355» σίγουρες πλέον πως μπορούν να τα καταφέρουν στον κόσμο των ανδρών. Αυτό είναι και το μόνο πειστικό ζητούμενο, για μια ταινία που (προς τιμήν της) αντί να πιέσει την ατζέντα της, επιλέγει να επενδύσει σε μια δοκιμασμένη συνταγή. Οι προδιαγραφές της δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το νιοστό «Μπορν» ή το «M:I7»  που έρχεται αργότερα μέσα στο '22. Η μέτρια εκτέλεσή της ωστόσο δύσκολα θα την ξεχωρίσει από τον ανταγωνισμό, πληγώνοντας ενδεχομένως και τις πιθανότητες για μια καλύτερη συνέχεια σε ένα ομολογουμένως ενδιαφέρον concept.