Ο Κασκαντέρ

Για τη δουλειά των κασκαντέρ και τη συνδρομή τους στη διαφύλαξη της «αίσθησης του δέους» στο σινεμά, που κοντεύει να εκμηδενιστεί λόγω της κατάχρησης της CGI τεχνολογίας, έχουμε γράψει αρκετές φορές, όπως και για την ανάγκη προσθήκη σχετικής κατηγορίας στα Όσκαρ, ώστε να αποκατασταθεί μια αδικία δεκαετιών. Το «Fall Guy» του Ντέιβιντ Λιτς έχει για κεντρικό χαρακτήρα έναν κασκαντέρ, το σενάριο του έχει αρκετές αναφορές στη δουλειά του κλάδου, διαθέτει κ ένα ωραίο μοντάζ από τα γυρίσματα με τη δουλειά των κασκαντέρ της ταινίας στους τίτλους τέλους, έστησε και διαφημιστική καμπάνια γύρω από το αφήγημα της δικαίωσης αυτών των αφανών ηρώων του σινεμά. Καλά όλα αυτά, ο ίδιος όμως ως σκηνοθέτης τι κάνει για να αναδείξει αυτούς; Πως υποστηρίζει σκηνοθετικά τη θεματολογία του;

Ναι, ήταν ρητορική ερώτηση. Το σενάριο εστιάζει στη δουλειά των κασκαντέρ, υπάρχει και χορογραφία στις κασκάντες τους – αλίμονο, ο ίδιος ο Λιτς ήταν κασκαντέρ- χορογραφία στη σκηνοθεσία, στην αφήγηση της σκηνής, στο μοντάζ της, φοβόμαστε πως δεν υπάρχει. Ή πιο σωστά, υπάρχει, κυρίως μέσω του μοντάζ, αλλά όχι τέτοια που να εστιάζει στη δουλειά των κασκαντέρ και να την καθιστά πυρήνα της εκάστοτε σχετικής σκηνής. Πάρτε για παράδειγμα την ιδέα με το κοντέινερ στην αυτοκινητιστική καταδίωξη. Σε μια ταινία του Σπίλμπεργκ θα ήταν το highlight του set-piece, εδώ είναι μια φευγαλέα πινελιά σε ένα crosscutting μεταξύ δράσης και …καραόκε – θα καταλάβετε όταν δείτε την ταινία- που περισσότερο στην ικανοποίηση του διαρκώς μειούμενου attention span μερίδας του κοινού στοχεύει, παρά  στην αποθέωση του ευρήματος και της κασκάντας. Κοινώς, δεν υπάρχει δημιουργικό έρμα κι αυτό είναι ένα ευρύτερο πρόβλημα τoυ μεγαλύτερου μέρους της blockbuster παραγωγής των καιρών μας. Νιώθεις ότι δεν υπάρχει συγκροτημένο όραμα, ότι δεν λαμβάνονται δημιουργικές αποφάσεις που εξυπηρετούν όσα έχει να πει μια ιστορία, έστω και αυτά τα λίγα μιας δημιουργίας που στοχεύει αποκλειστικά στη διασκέδαση.

Εδώ θα βρεις λίγο ρομάντζο, λίγη ίντριγκα αλά Σέιν Μπλακ, λίγη δράση, λίγη σύγχυση σινεμά και «πραγματικότητας», που σε κάνει να νοσταλγείς το ωραιότατο και ξεχασμένο «Stunt Man» του Ρίτσαντ Ρας, αλλά και πολλή meta αυταρέσκεια, δοσμένη με εκείνο τον προφανή, εξυπνακίστικο τρόπο αλά 9gag - ξέρεις, αυτό που, αν η ταινία δεν υπονομεύσει μια στιγμή αληθινού συναισθήματος, νομίζει ότι δεν θα φαίνεται αρκετά cool ανάμεσα στα άλλα «παιδάκια». Αν κάτι σώζει το «Fall Guy», πέρα από το περιστασιακό οπτικό γκαγκ, σαν εκείνο με τον μονόκερο, είναι οι δυο σταρ της και η χημεία μεταξύ τους. Όσο το σενάριο αναπτύσσει μια screwball δυναμική, κεντούν, όταν την εγκαταλείπει, η μεν Μπλαντ συμπληρώνει τον σχηματικά γραμμένο χαρακτήρα της με την εμπειρία της, ο δε Γκόσλινγκ με το σταρ εκτόπισμά του και το επίκτητο κωμικό του ένστικτο. Ένα ένστικτο που αναπτύχθηκε μέσω σκληρής δουλειάς. Αρκεί να συγκρίνετε την εμφάνισή του στο «Crazy Stupid Love» ή στο «Nice Guys» με αυτήν εδώ, για να διαπιστώσετε ότι έχει προοδεύσει και πως έχει κατακτήσει μια καθησυχαστική ελαφρότητα αλά Ρότζερ Μουρ, παίζοντας μεν με εμάς τους θεατές, χωρίς όμως να καταλύει και την κινηματογραφικότητα αλά Ράιαν Ρέινολντς. Ευτυχώς, γιατί σπάει λίγο την υπερφόρτωση meta εξυπνάδας που διέπει τη δημιουργία – και δεν σπάει και τα νεύρα μας.