Οι Δολοφόνοι του Γκόγια

Με το εύρημα της του κατά συρροή δολοφόνου που αρχίζει και δημιουργεί την δική του «τέχνη» έχοντας ως βάση την ιστορία της Τέχνης, η ταινία του Χεράρδο Χερέρο υπόσχεται μυστήριο και συμβολισμούς, κάτι που λατρεύουν όσοι παρακολουθούν το είδος του αστυνομικού θρίλερ καθώς ο συγκεκριμένος συνδυασμός έχει δώσει αριστουργήματα στο παρελθόν. Γρήγορα όμως οι προσδοκίες εδώ χαμηλώνουν απότομα κυρίως λόγω ενός προχειρογραμμένου σεναρίου που δεν μπορεί να ακολουθήσει τους μεγαλόστομους φόνους του. 

Ο δολοφόνος αφήνει τα θύματά του σε πόζες που προέρχονται από τα «Καπρίτσια» του Φρανθίσκο Γκόγια, ένα (επι)κριτικό έργο πάνω στην καλή κοινωνία της εποχής του ζωγράφου που έρχονταν κατάφατσα με τη σήψη της, όμως η σχέση της εξέλιξης της πλοκής με το περιεχόμενο των χαρακτικών του Γκόγια απομακρύνεται όσο περνά η ώρα δίνοντας την εντύπωση ότι το όνομά του χρησιμοποιείται στη λογική του δολώματος. Η ταινία επικεντρώνεται στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, δυο γυναίκες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους που καλούνται να λύσουν την υπόθεση υπό την ασφυκτική επιτήρηση του αρχηγού της αστυνομίας που επικαλείται συνεχώς πολιτικές πιέασεις και βιάζεται για αποτελέσματα. Αντιστοίχως βιάζεται και το σενάριο, η Μαριμπέλ Βερντού («Θέλω και τη Μαμά σου») που θεωρητικά σηκώνει την ταινία δείχνει να μην πιστεύει και η ίδια στον χαρακτήρα της και το άνευρο, βεβιασμένο φινάλε μοιάζει με φυσική εξέλιξη.