Όνειρα στην Καλιφόρνια

Στα «Όνειρα στην Καλιφόρνια», η Τρέισι Έλις Ρος κλείνει το μάτι στη μητέρα της, Νταϊάνα Ρος, υποδυόμενη μια ντίβα της R&B ονόματι Γκρέις Ντέιβις που καθώς έχει σκαντζάρει τα σαράντα δεν είναι σε φάση να παίρνει ρίσκα. Προς αυτό συνηγορεί ο επί χρόνια μάνατζερ της (στο ρόλο ο Ice Cube) που δεν ενθαρρύνει ιδέες για νέο άλμπουμ, περιορίζεται σε προσοδοφόρες επανεκδόσεις των μεγάλων hit της Ντέιβις και ετοιμάζεται να της κλείσει ένα χρυσό συμβόλαιο εμφανίσεων στο Λας Βέγκας. Όχι κι άσχημα, αλλά σίγουρα μίλια μακριά από το ιδανικό για μία σταρ δε θα ήθελε να αρκείται στο να εξαργυρώνει την πρότερη επιτυχία της.

Παρεμπιπτόντως, όχι πως ο πόθος για κάτι φρέσκο έχει σβήσει εντελώς στην καρδιά της Ντέιβις, όμως τα «Όνειρα στην Καλιφόρνια» στα οποία αναφέρεται η ελληνική απόδοση του πρωτότυπου τίτλου «The High Note» αφορούν κυρίως την Μάγκι (Ντακότα Τζόνσον). Τη νεαρή βοηθό που τρέχει μεν αδιαμαρτύρητα να καλύψει τις απαιτήσεις του ινδάλματός της, έχοντας ωστόσο κολλήσει το μικρόβιο της μουσικής από τον μπαμπά της (Μπιλ Πούλμαν) παραμένει δοσμένη στο παιδικό της όνειρο να γίνει μουσικός παραγωγός. Η Μάγκι τρελαίνεται στην ιδέα να αναλάβει την παραγωγή ενός νέου δίσκου της Ντέιβις, η τελευταία βλέπει κάτι στην ενθουσιώδη βοηθό της, όμως τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι τόσο απλά για μια άγνωστη κοπέλα να αναλάβει το δυναμικό comeback ενός θρυλικού ονόματος.

Κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο ο Ντέιβιντ (Κέλβιν Χάρισον Τζ.), ένας νεαρός μουσικός που η Μάγκι συναντά τυχαία, ταλαντούχος, ασφαλώς άσιμος αλλά και περιέργως πώς ευκατάστατος. Δε θέλει πολλή φαντασία να υποθέσει κανείς πως η Μάγκι βρίσκει στο πρόσωπο του Ντέιβιντ όχι μόνο τον κατάλληλο υποψήφιο να κάνει το πολυπόθητο αγροτικό της στον κακοτράχαλο δρόμο της μουσικής βιομηχανίας, αλλά και το ρομάντζο που θα σπρώξει αποφασιστικά την πλοκή σε rom-com χωράφια.

Το πρώτο καλό στοιχείο της ταινίας αφορά στο πώς κουμπώνουν οι δύο πρωταγωνίστριες, καθώς η μία κυνηγάει το όνειρό της καλώντας την άλλη να μην ξεχάσει το δικό της

Γενικά οι φρέσκες ιδέες δεν είναι ακριβώς το high note της ταινίας, για να ενδώσουμε στον πειρασμό να παίξουμε με τον πρωτότυπο τίτλο. Αν τα εμπόδια της Μάγκι προς την επιτυχία φαντάζουν εξίσου αυτονόητα με το ότι κάπως, κάπου, το ταλέντο της θα λάμψει, το ίδιο ισχύει για το ειδύλλιο με τον Ντέιβιντ που αντιτίθεται στη γνωστή συμβουλή του να μην μπλέκουν τα επαγγελματικά με τα αισθηματικά. Ωστόσο η πλέον φάλτσα νότα του «Όνειρα στην Καλιφόρνια» αφορά στο σενάριο της Φλόρα Γκρίσον, το οποίο ενδίδει σε έναν ακατανόητο ψυχαναγκασμό να συνδέσει τα πάντα γύρω από το επιμύθιο πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Ναι, ακόμα και αυτός του αχανούς Λος Άντζελες.

Από την άλλη, το νέο φιλμ της Νίσα Γκανάτρα λειτουργεί σαν άτυπη γέφυρα στο αμέσως προηγούμενο δείγμα γραφής της («Late Night») όπου η βετεράνα τηλεπαρουσιάστρια Έμα Τόμπσον ζει με την αγωνία ενός αβέβαιου επαγγελματικού αύριο. Περνώντας από τον χώρο των τηλεοπτικών δικτύων σε εκείνον της μουσικής βιομηχανίας, το «Όνειρα στην Καλιφόρνια» πιάνει το μομέντουμ της εποχής αναφερόμενο εύγλωττα αν και επιγραμματικά στη θέση της γυναίκας στον κόσμο του θεάματος. Είτε αυτή αφορά στην έλλειψη ευκαιριών που αντιμετωπίζει η Μάγκι, είτε στο φάσμα του αποκλεισμού που απειλεί μια μαύρη καλλιτέχνιδα η οποία δεν βρίσκεται πια στην πρώτη νιότη.

Εδώ εντοπίζεται το πρώτο καλό στοιχείο της ταινίας, που αφορά στο πώς κουμπώνουν οι δύο πρωταγωνίστριες καθώς η μία κυνηγάει το όνειρό της καλώντας την άλλη να μην ξεχάσει το δικό της. Έπειτα είναι η Τρέισι Έλις Ρος η οποία κάνει ολόδικό της τον ρόλο μιας ντίβας σε κρίση, ενώ τα πηγαίνει περίφημα στην πρωτόγνωρη για την ίδια πρόκληση να τραγουδήσει για τις ανάγκες μιας ταινίας που περιλαμβάνει ασφαλώς πολλή μουσική. Συμπαθής εμφανίζεται επίσης η Ντακότα Τζόνσον παρότι οι «Αποχρώσεις του Γκρι» εξακολουθούν να την επισκιάζουν, σε έναν ατσαλάκωτο ρόλο που διατηρεί αρκετά κοινά με εκείνον που υποδύθηκε η μητέρα της (Μέλανι Γκρίφιθ) στο «Εργαζόμενο Κορίτσι», αλλά και αυτόν της Χάθαγουεϊ στο «Ο Διάβολος φοράει Prada».

Κάτι λοιπόν η πληθωρική παρουσία της Ρος και το δίδυμο με την Τζόνσον, κάτι η μουσική που λειτουργεί ενισχυτικά ως προς την ελαφρότητα και τον ρυθμό, τα «Όνειρα στην Καλιφόρνια» έρχονται να σταθούν με σχετική αξιοπρέπεια στο ράφι με feel-good ταινίες ανάλογης ρομαντικής εσάνς, παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας και το εντελώς φάλτσο τελευταίο μέρος.