Το Γεράκι Του Φιστικοβούτυρου

Το κίνητρο χάρη στο οποίο γράφτηκε αυτή η ταινία με τον ευφάνταστο τίτλο, που παραπέμπει στα προσωνύμια των ηρώων του κατς που αγαπήθηκαν από μια μερίδα νεαρών στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, είναι εμφανές και κατανοητό. Το σενάριο στήθηκε πάνω στον Ζακ Γκότσεϊγκεν, έναν ηθοποιό με σύνδρομο Down και ουσιαστικά αντιστοιχεί το όνειρο του χαρακτήρα που υποδύεται (να γίνει παλαιστής) με το προσωπικό όνειρο του Ζακ, να κάνει καριέρα ηθοποιού δηλαδή. 

Η ταινία αποτελεί σεναριακό και σκηνοθετικό ντεμπούτο των Τάιλερ Νίλσον και Μάικλ Σουάρτς οι οποίοι φρόντισαν να φτιάξουν καλούς συμπληρωματικούς χαρακτήρες και να μη βολευτούν πάνω στην εικόνα του Γκότσεϊγκεν και τα ηθικά διδάγματα που απλόχερα προσφέρει το ταξίδι του. Το τελευταίο ξεκινά όταν ο ίδιος βαριέται πια να εξηγεί με κάθε τρόπο πως δεν αντιναλαμβάνεται το λόγο για τον οποίο ζει σε ίδρυμα, πλάι σε ηλικιωμένους, και δραπετεύει προς το άγνωστο έχοντας στο κεφάλι καρφωμένη την εικόνα των παλαιστών που βλέπει από παιδική ηλικία, ελπίζοντας μια μέρα να τους συναντήσει και να τους μοιάσει. Στην πορεία συναντά έναν τυχοδιώκτη ψαρά που έχει να αντιμετωπίσει δικούς του δαίμονες και οι δυό τους προσπαθούν αρχικά να κρυφτούν από την υπεύθυνη του ιδρύματος (και μόνη εκεί μέσα που πραγματικά τον καταλαβαίνει), μέχρι που τελικά σχηματίζουν μια αταίριαστη τριάδα. 

Το ταξίδι θυμίζει περισσότερο Οδύσσεια στον αμερικανικό Νότο, με δόσεις σουρεαλισμού και αναγκαίο βάρος στις προσωπικές σχέσεις που χτίζονται. Ο Σάια ΛαΜπεφ έχει πολύ καλή χημεία με τον πρωταγωνιστή (οι δυο τους παρουσίασαν και ένα Όσκαρ στη φετινή απονομή) και πείθουν ως κωμικό δίδυμο, κρυμμένο μέσα σε λίμνες και λάσπες στο δρόμο  προς το άγνωστο. Το χιούμορ δεν ξεχνιέται ποτέ, από την αρχή ως το τέλος, ακόμη και προς τον βασικό χαρακτήρα που συχνά αυτοσατιρίζεται μέσα από τη γενναία απόπειρά του  για απογαλακτισμό. Αυτή η προσέγγιση βοηθά περισσότερο προς την υπογράμμιση του «καλού» στην οποία στοχεύει στο φιλμ, σε σχέση με μια αναγκαστική επιβολή του που πιθανά να έβγαινε από ένα στείρο δράμα, αλλά και σε μία εξαιρετικά ομαλή και πιστευτή περίπτωση συμπερίληψης στο αμερικανικό σινεμά.