Τα Χελιδόνια της Καμπούλ

Les hirondelles de Kaboul

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γαλλία, Λουξεμβούργο, Μονακό, Ελβετία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζαμπού Μπράιτμαν, Ελέα Γκομπέ-Μεβεγιέκ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Ζαμπού Μπράιτμαν, Πατρισιά Μορτάν, Σεμπαστιάν Ταβέλ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Σιμόν Ακμπαριάν, Ζιτά Ανρό, Σουάν Αρλό, Ιάμ Αμπάς
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Αλεξίς Ρο
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 81'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Cinobo
    Τα Χελιδόνια της Καμπούλ

Καλοφτιαγμένο animation ανθρώπινου κύρους, που παρά την δραματουργική του απλοϊκότητα επισημαίνει τα αυτονόητα που ακόμα η προοδευμένη ανθρωπότητα όχι μόνο αγνοεί αλλά συχνάκις εχθρεύεται.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Ένα ντοκιμαντέρ για τους Ταλιμπάν θα ήταν για τους Μουτζαχεντίν της σοσιομιντιακής μας πραγματικότητας μια «γραφικότητα» που αποφεύγεις. Μια μυθοπλασία «βαρετά πολιτική». Ακόμα και στις ειδήσεις πια πολυφορεμένος όρος, που έχει μάλιστα μεταποιηθεί στην καθημερινή γλώσσα απαλύνοντας έτσι μια βαρυσήμαντη έννοια, αποφεύγεται από ένα κοινό που αδιαφορεί για οτιδήποτε εκτός του οίκου του. Κι όμως. Ταλιμπάν, προτού γίνει ο υποτιμητικός (ή απλά περιγραφικός) χαρακτηρισμός καθενός που με τον φανατισμό ή το πάθος του ξεπερνά τα εσκαμμένα, είναι μια πραγματικότητα. Παραφυάδες της οποίας υπάρχουν πάντα. Κι είναι όλες τους ενδείξεις ενός κόσμου γεμάτου παθογένειες που με τη σειρά τους φέρνουν ανθρώπινα κρίματα.

Ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασία, ούτε και ειδήσεις λοιπόν. H Ζαμπού Μπράιτμαν και η Ελέα Γκομπέ-Μεβεγιέκ συνσκηνοθετούν ένα animation, τοποθετημένο στα τέλη της δεκαετίας του '90. Όταν για μια πενταετία περίπου, με νωπές τις μνήμες της πολυετούς σύρραξης με την Σοβιετική Ένωση, οι Ταλιμπάν ήταν η Αρχή του πολύπαθου αφγανικού κράτους. Αυτής της άγριας, ορεινής, ερημικής έκτασης, που από τον καιρό του Μεγαλέξανδρου «κατακτάται», και μέχρι σήμερα παλεύει να σταθεί στα πόδια της. «Έχουμε πεθάνει από καιρό», ακούγεται κάποια στιγμή στο έργο. Κι φράση έχει ένα βάρος ιστορικό και καθόλου φθηνά μελοδραματικό.

Η ιστορία είναι αυτή δύο ζευγαριών. Το ένα σφιχταγαπημένο, με τον άνδρα γεμάτο τύψεις που συμμετείχε στον μέχρι θανάτου λιθοβολισμό μιας πόρνης και την γυναίκα ηφαιστειώδη καλλιτέχνιδα με το κοχλάζον όνειρο της φυγής, της εύρεσης μιας νέας ζωής. Το άλλο, όχι λιγότερο αγαπημένο. Όμως η γυναίκα πάσχει από ανίατο νόσημα και ο άνδρας της, σωφρονιστικός φύλακας, έχει παγώσει απέναντι στη ζωή. Όταν ένα δυστύχημα θα οδηγήσει την πρώτη σύζυγο στη φυλακή σε αναμονή της θανατικής της ποινής, μια ανέλπιστη (αλλά ελπιδοφόρα) πράξη θα λάβει χώρα.

Στα χαρτιά - κι ένα ουσιώδες μέρος της εικόνας - έχουμε μια ιστορία πάνω στην θέση της Γυναίκας σε έναν φονταμενταλιστικό κατ' όνομα πολιτισμό. Κάπου εκεί αναπνέει μια ιστορία της μοναδικά ανθρώπινης πίστης στο μέλλον. Η ταινία πιστεύει στην θεμελιώδη αίσθηση του δικαίου μας, ελπίζει στην δυνατότητα της αλλαγής, ποντάρει στην ανιδιοτέλεια και την επαναστατική μας δύναμη.

Στην πράξη υπάρχει διάχυτη σχηματικότητα, ευθείς, ασκίαστοι χαρακτήρες, εναπόθεση στην τραγική σύμπτωση αλλά και δραματουργική αφέλεια, ειδικά στην σκηνή της κορύφωσης. Αυτά σε οποιαδήποτε άλλη ταινία είναι σοβαρά προβλήματα - και αν προσθέσεις και την σχηματικότητα των Ταλιμπάν (που χρήζουν, μεταξύ πολλών, και τεράστιου δραματουργικού ενδιαφέροντος), θα συμπέραινες ένα ελαττωματικό έργο. Αν όμως μετακινήσεις λίγο τον κέρσορα της ματιάς σου, και χωρίς φιλολογικές υπερβολές, αναφύεται ο....animated χαρακτήρας. Τότε βλέπεις το έργο σαν μια πολύ φροντισμένη παιδική ταινία ενήλικου θέματος, κάτι που μπορείς και θα 'πρεπε να δείξεις στο παιδί σου για να ευαισθητοποιηθεί σε πέντε πράγματα και με την καθοδήγησή σου να μάθει κι άλλα πέντε.

Τότε, το πανέμορφο σκίτσο-(σαν) ακουαρέλα, ο αραβικός αέρας στο soundtrack, ακόμα και η (1992...) «Τζασμίν» ντισνεϊκή αναφορά της ομορφιάς της μιας ηρωίδας, συμβάλλουν σε μια ιστορία ανθρώπινης αγάπης, που μέσα από την ανιδιοτέλεια και τη θυσία έχει μια πιθανότητα να μας κάνει ένα καλύτερο είδος, να μην χαθούν ανεπιστρεπτί τα, συμβολικά, χελιδόνια της Καμπούλ.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Τα Χελιδόνια της Καμπούλ
  • Τα Χελιδόνια της Καμπούλ