Ο Φύλακας

Από την προηγούμενη ταινία του, τη «Μελβούρνη» του 2014, ο Νιμά Τζαβιντί έδειξε τη συγγένεια που θέλει να έχει το σινεμά του με αυτό του Ασγκάρ Φαρχαντί, ως προς τον ανθρωποκεντρισμό και κυρίως τη μετάδοση ενός ασφυκτικού κλίματος που καθηλώνει τους ήρωές του. Στην τωρινή ταινία του, κάνει κάποια αφηγηματικά άλματα, κυρίως σε θέματα συμβολισμού, διατηρώντας την κριτική του ματιά στο παρόν της χώρας του και τα προβλήματα που θεωρεί ότι την ταλανίζουν. 

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του «Φύλακα» είναι η σύνδεση της εποχής του τελευταίου Σάχη, στη δεκαετία του ‘60, με το σήμερα και τη θεώρηση πως όποιες αλλαγές έγιναν στο όνομα της ελευθερίας εκφυλίστηκαν στην πορεία. Τα θέματα της κοινωνικής ιεραρχίας, της διαφθοράς και κυρίως η πλήρης ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού γίνονται πρώτη ύλη σατιρικών σχολών που δίνουν ελαφρύτερο τόνο σε μια ιστορία που μπορούσε να σηκώσει ένα αγωνιώδες θρίλερ, αν και στην πορεία ο λαβύρινθος στον οποίο μπλέκει ο ήρωας φαίνεται πως εξυπηρετεί κατά βάση μεταφορικούς σκοπούς. Πάντως, όπως και στη «Μελβούρνη», ο Τζαβιντί λέει ότι έχει να πει σχετικά νωρίς και προσπαθεί στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας να στηριχθεί αποκλειστικά στη βασική του ιστορία, την οποία και έχει στήσει για άλλο σκοπό, μπαίνοντας ουσιαστικά και αυτός σε έναν αφηγηματικό λαβύρινθο.