Τομ και Τζέρι

Είναι αλήθεια πως στο χώρο του animation κάθε δημιουργός μπορεί να πειραματιστεί με διαφορετικό και κάποιες φορές, ριψοκίνδυνο τρόπο. Και να φτάσει να παραδώσει από ένα πολιτικοποιημένο μανιφέστο μέχρι μια κακή κόπια νοσταλγική βινιέτας. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι φορές που οι ταινίες κινουμένων σχεδίων αποτελούν απλά μια παραγωγή που με συνέπεια «πρέπει να υπάρχει» για να φέρνει το αντίστοιχο κοινό στα ταμεία. Στην προκειμένη, τα μικρά παιδιά.

Όταν όμως δεν φέρεσαι με σεβασμό, ακόμα και σε εκείνες τις «ξεχασμένες» νοσταλγικές ιστορίες, τότε και το παιδικό κοινό θα σου γυρίσει την πλάτη. 

Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του «Τομ και Τζέρι», η ανάγνωση του Τιμ Στόρι, που επιλέγει να μπλέξει το κινούμενο σχέδιο, μια μίξη 2D και 3D με την live action δράση. Κι ενώ η τεχνολογία θα μπορούσε να κάνει αυτό το πάντρεμα τουλάχιστον υποφερτό, καταλήγει να είναι ασεβές και να μην μοιάζει στο ελάχιστο - αν αυτός ήταν ο σκοπός του - σε ένα άλλο «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;» ή ένα «Space Jam».

Όταν ο Τομ και ο Τζέρι εμφανίστηκαν την δεκαετία του '40, τα σκετσάκια τους δεν διαρκούσαν πάνω από ένα τέταρτο, πολλές φορές μάλιστα βλέπαμε μονταρισμένα επεισόδια μεγαλύτερης διάρκειας, αλλά οι ιστορίες τους πάλι ήταν μικρές σε διάρκεια. Η διάθεση για ναΐφ χιούμορ με την αντίστοιχη δόση υπερβολής και το αιώνιο κυνήγι γάτας-ποντικού σαν άλλη ανάγνωση Δαβίδ και Γολιάθ, ήταν τα στοιχεία που έκαναν το δίδυμο αυτό να ξεχωρίσει. 

Εδώ τι γίνεται όμως; Το σκηνικό μεταφέρεται στην πόλη, ένας Bollywood γάμος είναι έτοιμος να γίνει σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη και ο Τζέρι εμφανίζεται εκεί. Κι έτσι ξεκινά ένα κυνήγι, με την υπεύθυνη να βάζει τον Τομ να εξαφανίσει το «ποντίκι». Στο τέλος, οι τρεις τους θα χρειαστεί να συμμαχήσουν απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, τοποθετείς την «αρχηγό των πολύ-κακών-επιλογών» Κλόι Γκρέις Μόρετζ ως πρωταγωνίστρια -θυμηθείτε την στις αμερικανικές κακές εκδοχές του «Oldboy», «Let Me In» και στις ανίερες διασκευες του θρυλικού «Carrie» και θρυλικότερου «Suspiria», και προεξοφλείς την αποτυχία της προσπάθειας.

Εκείνο τελικά που καταλήγει να φαίνεται, είναι τελικά και εκείνο που καταλήγει να είναι. Ανέμπνευστο, κακό στην τεχνική του, μία προσπάθεια να συνδέσει το παραμυθένιο με το επίγειο. Εκεί που καταλαβαίνεις πως σκουντούφλησε είναι αυτό που διασώζεται από την «ταινία». Οι σκηνές που ο Τομ και ο Τζέρι «παλεύουν» είναι κι εκείνες που μένουν, αν ο θεατής αντέξει να τις δει, τελικά. Ένα τέταρτο και πάλι απ΄την αρχή. Σαν να μηδενίζει το κοντέρ για έναν αχρείαστο όμως λόγο. Σαν μια φούσκα που σκάει πριν καν φτάσει στο έδαφος.