Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό

What Do We See When We Look At The Sky

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2021
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γερμανία, Γεωργία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλεξάντρ Κομπερίτζε
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Αλεξάντρ Κομπερίτζε
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γκιόργκι Μποχορισβίλι, Άνι Καρσελάτζε, Όλικο Μπαρμπακάτζε, Γκιόργκι Αμπρολάτζε
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Φαράζ Φεσαράκι
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Γκιόργκι Κομπερίτζε
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 150'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Ama Films
    Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό

Μια περίεργη κατάρα καταδικάζει δύο κεραυνοβόλα ερωτευμένους να μη βρεθούν ποτέ, σ' ένα από τα πιο ασυνήθιστα κι εκλεκτικά σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών που προσμένει τους απανταχού ρομαντικούς να αφεθούν στην παραμυθένια δυναμική του.

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Στην πόλη Κουτάισι της Γεωργίας, η Λίζα και ο Γκιόργκι ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Τόσο κεραυνοβόλα που ξεχνούν να ρωτήσουν ο ένας το όνομα του άλλου. Όμως μια κατάρα τους θέλει χώρια, με αποτέλεσμα να σαμποτάρει το ραντεβού το οποίο έχουν μόλις δώσει για την επόμενη μέρα. Θα καταφέρουν άραγε να βρεθούν ξανά;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλεξάντρ Κομπερίτζε δεν αμφιβάλλει στιγμή πως ο έρωτας είναι ένα θαύμα με όλη τη σημασία της λέξης. Μία από εκείνες τις υπέροχες απιθανότητες που ενσαρκώνονται γύρω μας. Αυτό που επαφίεται σε εμάς, ασφαλώς αλληγορικά και λυρικά μέσα από το «Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό;», είναι να κοιτάξουμε προσεκτικά προς αναζήτηση εκείνων των πραγμάτων που «σπανίως συμβαίνουν, αλλά συμβαίνουν», όπως μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο ρόλο του αόρατου αφηγητή της ταινίας.

Αυθεντικό, ιδιόμορφο και αναπολογητικά ρομαντικό, το φιλμ του πρωτοεμφανιζόμενου Γεωργιανού δημιουργού που κέρδισε μαζί με τις εντυπώσεις και το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI) στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου, αποτελεί μία από τις λιγοστές αληθινά ξεχωριστές κινηματογραφικές προτάσεις των τελευταίων μηνών. Αξιοπρόσεκτο ακόμα και από τον ασυνήθιστα μεγάλο τίτλο, ενδεικτικός θα λέγαμε μιας εξίσου μακράς διάρκειας που ασφαλώς σήκωνε συμμάζεμα, το «What Do We See When We Look at the Sky?» διεκδικεί θαρραλέα τη δική του ιδιαίτερη γλώσσα, μετέρχεται τα δικά του σημαίνοντα, παίρνει την περίσσεια αγάπη που νιώθει για την ίδια τη συνθήκη του έρωτα, αλλά και το ποδόσφαιρο, τα (ποδοσφαιρόφιλα) αδέσποτα, την πόλη στην οποία διαδραματίζεται και πριν απ’ όλα το ίδιο το σινεμά, για να την μεταμορφώσει στην αιθέρια αναπαράσταση ενός θαύματος. Ή τελοσπάντων μιας σειράς θαυμάτων, αν συνυπολογίσουμε πως στο σύμπαν της ιστορίας, ως και η Αργεντινή του Μέσι κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ένα σπάνιο σύγχρονο παραμύθι, προορισμένο να αγαπηθεί από αθεράπευτα ρομαντικούς και αμετανόητους κινηματογραφόφιλους αυτού του κόσμου

Μπορεί ο τίτλος να μας παρακινεί για ένα βλέμμα προς τον ουρανό, αλλά είναι ο ουρανός εκείνος που πρώτος θα παρατηρήσει από ψηλά τη μοιραία συνάντηση μεταξύ της φαρμακοποιού Λίζα και του ποδοσφαιριστή Γκιόργκι. Κι έπειτα ο Κομπερίτζε προσγειώνεται με μεταφυσική αύρα στον αστικό περίγυρο του Κουτάισι, καθιστώντας τον ενεργό μέρος μιας αλαφροΐσκιωτης ματιάς που λειτουργεί και σαν παραμύθι και σαν ταινία παρατήρησης. Από τις κάμερες κυκλοφορίας, τις γέφυρες, τις αλάνες με τα παιδιά που παίζουν μπάλα και τα υπαίθρια καφέ που περιμένουν τους φιλάθλους για να δουν το προσεχές Μουντιάλ, μέχρι τους χαρακτήρες που περιβάλλουν τους βασικούς πρωταγωνιστές, όλα παίζουν εδώ τον διακριτικό ρόλο τους. Με αποκορύφωμα τους δύο κινηματογραφιστές που αναζητούν ζευγάρια ερωτευμένων για να τα συμπεριλάβουν στη δική τους ταινία, μια συνθήκη μέσω της οποίας εξυμνείται εδώ η θαυματουργή δύναμη του σινεμά. Δύναμη η οποία αποτελεί παράθυρο στο βαθύτερο είναι των ηρώων.

Η κατάσταση απομόνωσης στην οποία περιέρχονται οι δύο ερωτοχτυπημένοι, εικονοποιείται από τον Κομπερίτζε μέσα από πλάνα-πορτρέτα στα οποία αιχμαλωτίζει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και κάθε χαρακτήρα που εμφανίζεται στην οθόνη. Η υπό άλλες περιστάσεις τετριμμένη μέθοδος εξιστόρησης μέσω αόρατου αφηγητή, μεταμορφώνεται μαγικά εδώ σε μια συνθήκη ταιριαστά μεταφυσική για αυτό το σφόδρα τρυφερό αλλά καθόλου ζαχαρένιο ρομάντζο, απ’ τη στιγμή που ισορροπεί τέλεια με τη λιτότητα των διαλόγων και της πλανοθεσίας. Η εποπτική απόσταση που παίρνει ο αφηγητής από τους πρωταγωνιστές του είναι αντιστρόφως ανάλογη της ενσυναίσθησης που εμπνέει για εκείνους. Ζωτικό όμως κομμάτι του φιλμ αποδεικνύεται η φροντιστική κι ενίοτε παιχνιδιάρικη μουσική επένδυση που μοιάζει να παρηγορεί διακριτικά τους ήρωες για την κατάρα που τους κυνηγά.

Το «Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό;» αποτελεί ένα βαθιά προσωπικό στοίχημα για τον Κομπερίτζε που υπογράφει σκηνοθεσία, σενάριο και μοντάζ, με την ιστορία να τοποθετείται μάλιστα στη γενέτειρά του. Η εμφανής εντοπιότητα της ταινίας του, που προερχόμενη από τη Γεωργία ενδεχομένως να φαντάζει φολκλόρ στο ευρύ κοινό, δε στέκει εμπόδιο στο να εγκαθιδρύσει μια μυστικιστική σύνδεση με την οικουμενικότητα ενός δράματος κατά το οποίο δυο ερωτευμένοι δοκιμάζονται από μια συγκυρία εχθρική προς τα θέλω τους. Αν η θέα της γεωργιανής γλώσσας στις κάρτες που πέφτουν δείχνει εξωτική, ο γεμάτος αυτοπεποίθηση πρωτοεμφανιζόμενος δημιουργός κρατά σταθερά προσβάσιμες τις γέφυρες με τους θεατές, αποζητώντας ως και την ενεργή συμμετοχή τους όταν θα τους καλέσει να κλείσουν για λίγο τα μάτια τους, προκειμένου να γίνουν αναπόσπαστο μέρος μιας κινηματογραφικής μαγείας. Αυτό όμως είναι τελικά το «What Do We See When We Look at the Sky?»: ένα σπάνιο σύγχρονο παραμύθι, προορισμένο να αγαπηθεί από αθεράπευτα ρομαντικούς και αμετανόητους κινηματογραφόφιλους αυτού του κόσμου.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό
  • Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό