Η Ελένα Μπόναμ Κάρτερ, χωρίς κλασική ερμηνευτική αγωγή, τυπικό τουπέ αστεριού του σινεμά και ανάλογη της αξίας της αναγνώριση, είναι αυτό το σπάνιο ξωτικό είδος που καθαρίζει το αίμα του Χόλιγουντ και ευάριθμων αγγλικών παραγωγών, για το σινεμά και την τηλεόραση, εδώ και 37 συναπτά χρόνια.

Πήγε να τυποποιηθεί - και για πολλούς τυποποιήθηκε - στα έργα και τη νοοτροπία εποχής. Ο Άιβορι φρόντισε από νωρίς γι' αυτό («Δωμάτιο με Θέα» και «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ»), μια εξοχότητα κλασικής διασκευής («Τα Φτερά της Αγάπης»), παρότι ολότελα διαφορετικός ρόλος, ενίσχυσε την εντύπωση. Μετά ήρθε η Μάρλα Σίνγκερ και το «Fight Club», πέταξε εν μέσω αναμαλλιασμένης φούμας ένα «Θεέ μου έχω να πηδηχτώ έτσι απ' το Γυμνάσιο» κι έκανε σμπαράλια κάθε εγκατεστημένη εντύπωση.

Ο Τιμ Μπέρτον όρισε ένα μεγάλο μέρος της καριέρας της, καθώς κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι και στην χημεία τους βρήκε ο ένας στην άλλη ένα φυλετικό alter ego που δούλεψε καταπληκτικά αν όχι στο συνολικό αποτέλεσμα ενός έργου, οπωσδήποτε στην επιμέρους μνήμη του. Η Μπόναμ Κάρτερ, πολύ περισσότερο από μούσα (μιας και αυτό πατριαρχικώς προϋποθέτει άλλον για δημιουργό) υπήρξε και παραμένει αυτόνομη καλλιτέχνιδα, που όρισε σε μεγάλο βαθμό το σύμπαν του Μπέρτον, το στήριξε όταν η δραματουργία παρέπαιε (ελαφρώς), του χάρισε χιούμορ, εκκεντρικότητα, γνήσια αίσθηση μιας (θα έλεγε κι η ίδια) «ανάμεσα Βίβιεν Γουέστγουντ και Μαρία Αντουανέτα» μόδας, που η Κάρτερ κουβαλά με την άνεση του φυσικού χαρίσματος.

Έχει προταθεί δύο φορές για Όσκαρ (στον «Λόγο του Βασιλιά» και τα «Φτερά της Αγάπης»), έχει προταθεί επίσης κάμποσες φορές για Χρυσές Σφαίρες και Έμμι και Βρετανικά Βραβεία (πήρε κι ένα για τον «Λόγο του Βασιλιά»), περισσότερο όμως έχει χαρίσει με το φλέγμα και την εκλεκτική «αρχαιομοντέρνα» της περσόνα μια διαφορά που δεν την καταλαβαίνεις όταν απουσιάζει κάνει όμως όλη τη διαφροά όταν παρίσταται. 

Χρόνια της πολλά.