Mισό αιώνα μπροστά στην κάμερα έχει ο Τζεφ Μπρίτζες και δύσκολα θα βρεις άλλον με 50χρονη ιστορία στα Όσκαρ, πόσο μάλλον να έχει κι ένα βραβείο να συνοδεύει τις άλλες έξι υποψηφιότητές του. Αν πρέπει να διαλέξεις από μια εντυπωσιακή φιλμογραφία, που σε μεγάλο βαθμό παραμένει σχετικά άγνωστη στον πολύ κόσμο (που λογικά βέβαια μαγνητίζεται από τον Dude), σας παρουσιάζουμε μερικές αναπόφευκτες επιλογές.
Ας είναι όλες τους, έξω από δεδομένες καταθέσεις μιας στιβαρής προσωπικότητας πρωταγωνιστή, μέρος της σκέψης μας προς αυτόν. Ο καρκίνος που διαγνώστηκε τον Οκτώβριο του 2020 είναι εδώ και ένα χρόνο σε ύφεση και πρόσφατα επέστρεψε με το «The Old Man» στην τηλεόραση.
The Dude must go on.
-
«Η Τελευταία Παράσταση» («The Last Picture Show», 1971) του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς
Αν το «εμβληματική» παύει να είναι καταχρηστικό είναι σε ταινίες σαν αυτή, το ασπρόμαυρο αριστούργημα για την ενηλικίωση (ανθρώπων, Αμερικής, σινεμά) του Μπογκντάνοβιτς. Οκτώ υποψηφιότητες και δύο όσκαρ, μεταξύ των υποψηφίων και ο Τζεφ Μπρίτζες στην πρώτη του φορά. -
«Η Μεγάλη Ληστεία της Μοντάνα» («Thunderbolt and Lightfoot», 1974) του Μάικλ Τσιμίνο
Χημεία φτιαγμένη στον ουρανό, ιδίως για την σημερινή επικρατούσα χλιαρότητα, Τσιμίνο, Ίστγουντ και νεαρός Μπρίτζες σε περιπέτεια ληστείας κωμικού τόνου και αφόρητης καλοπέρασης. Ο Μπρίτζες φτάνει δεύτερη φορά στα όσκαρ. -
«Tron» (1982) του Στίβεν Λισμπέργκερ
Με τον τρόπο του αρχετυπικό και με απόηχο από την Pixar ως το «Matrix», το «Tron» ήρθε τη χρονιά του «Blade Runner», απέτυχε εισπρακτικά σχετικά κι αυτό, όπως και η ταινία του Σκοτ, η κριτική είδε πως κάτι υπήρχε εδώ, η φήμη σήμερα είναι για την γενιά που μεγάλωσε μαζί του, ωστόσο υπήρξε και σίκουελ σχεδόν 30 χρόνια μετά να υπογράψει την cult εγκυρότητά του. Για τους σημερινούς 45+ πιο οικείο κι απ' το σπίτι τους. Κι ο Μπρίτζες εδώ μια φιγούρα να μας κρατά συναισθηματικά συγγενικούς μέχρι σήμερα. -
«Starman» (1984) του Τζον Κάρπεντερ
Η ιστορία ενός εξωγήινου που έρχεται στη Γη αναπτυσσόταν σχεδόν παράλληλα με το «Night Skies» του Σπίλμπεργκ, που η Columbia τελικά παράτησε στη Universal – που έφτιαξε βέβαια τον E.T. από αυτό... Η ταινία του Κάρπεντερ είναι εξίσου από την καρδιά, υπήρξε ωστόσο μέτρια εισπρακτικά αν και απέφερε μια ακόμα υποψηφιότητα στον Τζεφ Μπρίτζες. -
«Τάκερ: Ο Άνθρωπος και το Όνειρο του» («Tucker: The Man and his Dream», 1988) του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Κατά την διάρκεια του '80 ο Μπρίτζες παίζει σε ταινίες που όσοι μεγαλώναμε τότε παραμένουν αξιολάτρευτες παρά τα μειονεκτήματά τους. Ωστόσο δέχεσαι πως το «Έρωτας Δίχως Αύριο» του Τέιλορ Χάκφορντ (διασκευή του «Out of the Past» του Τουρνέρ!) ή η «Ναντίν» και το «Οκτώ Εκατομμύρια Τρόποι να Πεθάνεις» δύσκολα μπαίνουν σε λίστα επιλογής εργογραφίας. Όμως τούτο εδώ, η ταινία που είδε ο Σκορσέζε για να φτιάξει το «Aviator» και η ταινία που παραμένει αμελημένο κομψοτέχνημα πάνω στον άνθρωπο και τη μοναξιά των ονείρων του, δεν γίνεται να απουσιάσει. Κι ο Μπρίτζες κυριαρχεί στο νευραλγικό κέντρο της. -
«Σχέσεις Πάθους» («The Fabulous Baker Boys», 1989) του Στίβεν Κλόουβς
Από τις πιο σέξι ταινίες της δεκαετίας του '80, δεν γίνεται αλλιώς με την κατακόκκινη Μισέλ να κυλιέται πάνω στο πιάνο και τον πιο κουλ από κλιματισμό Τζεφ Μπρίτζες να παίζει (ο ίδιος) πιάνο. Τέσσερεις υποψηφιότητες για όσκαρ, αποκρυστάλλωση και αποθέωση της χολιγουντιανής λάμψης του '80. Must-see και ψυχαγωγική πεμπτουσία που λέμε στο χωριό μας. -
«Στην Κορυφή του Κόσμου» («American Heart», 1992) του Μάρτιν Μπελ
Από τις πιο άγνωστες πτυχές μιας φιλμογραφίας, όμως η μια από τις αγαπημένες του ίδιου του Τζεφ, οπότε σεβασμός και είναι όντως ενδιαφέρον πόνημα πάνω σε μια πραγματική ιστορία που ταιριάζει γάντι στο σινεμά του αναπόφευκτου, του κοινωνικού ντετερμινισμού και των σχέσεων πατέρα-γιου. -
«Σχέση Ζωής» («Fearless», 1993) του Πίτερ Γουίαρ
Δείγμα της πλαστικότητας του ηθοποιού αλλά και της λάμψης ενός σταρ παράλληλου κυκλώματος (ο Μπρίτζες δεν ευδοκίμησε ποτέ ως σταρ και μεγαλώνοντας μόνο λειτούργησε πιο συστηματικά ως ένα είδος sex symbol), η επιλογή του από τον Πίτερ Γουίαρ και η τοποθέτησή του στο μυστικό του σύμπαν. Μια ιστορία που συνάρπασε τους ελάχιστους που το είδαν και ακόμα σήμερα, 26 χρόνια μετά, αναζητά μια χρόνια προσδοκώμενη αναγνώρισή της ως σπουδαίας, ερμητικής ταινίας. -
«Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» («The Big Lebowski», 1998) των αδελφών Κοέν
Μια σπουδαία μεταγραφή φιλμ-νουάρ κι ένα ιδιοφυές μεταγουέστερν, αστραφτοκοπούν καθόλη τη διάρκεια μιας σχεδόν ανάρμοστα τέλειας χαρακτηρολογίας, στην οποία πρυτανεύει ένας θρυλικός πια Λεμπόφσκι, ένα σύμβολο στάσης και τρόπου ζωής, που ενσαρκώνεται διαχρονικά από την φορεμένη σαν μαγεμένη μάσκα (τολμηρή) επιλογή του Μπρίτζες. Κυρίαρχο. -
«Crazy Heart» (2009) του Σκοτ Κούπερ
Τα '00ς ήταν ενδιαφέροντα αλλά όχι ευτυχή για τον Τζεφ (αν και είχαν κι εκείνο το ωραιότατο «Door in the Floor» που τον ξαναένωνε, τόσο διαφορετικά, με την Κιμ Μπάσινγκερ σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τη «Ναντίν»), έκλεισαν όμως στην πολλαπλή εντέλεια με τούτο που αγνοήθηκε επιδεικτικά από την διανομή της χώρας μας, παρότι στο κάτω-κάτω είχε κι ένα όσκαρ πρώτου ρόλου για τον πρωταγωνιστή του. Όπως και να 'χει το «Crazy Heart» είνα ένα μπόλιασμα γνωστικής americana του λυκόφωτος, Τζόνι Κας και Κρις Κριστόφερσο ανασασμών (ο Μπρίτζες, δεμένος φίλος του τελευταίου, στήριξε πολύ τον ρόλο πάνω σε αυτόν) και μιας indie ευαισθησίας σε σπάνια ευθυβολία.
