Η δικιά μας «Παρασκευή και 13», κρατήσαμε το νούμερο αλλά θελήσαμε, σύμφωνα με τον θρύλο, η μέρα να είναι η μαύρη Τρίτη της 29ης Μαίου του 1453 που παραπέπει στην Άλωση της Πόλης. Όπως και να 'χει, εμείς τις προλήψεις τις κοροϊδεύουμε, μαύρες γάτες, σπασμένοι καθρέφτες, σκάλες και λοιπές ασυναρτησίες μας κάνουν να γελάμε.
Όχι όμως να φτάσουμε να πούμε και πέντε φορές το όνομα του «Candyman» στον καθρέφτη...!
-
«Ο Πύργος του Μυστηρίου» («The Black Cat», 1934) του Έντγκαρ Τζ. Ούλμερ
Διασκευή Έντγκαρ Άλαν Πόε, ουδεμία επαφή με το λογοτεχνικό πρωτότυπο, αρχιμαστοριά αγωνίας ωστόσο σε σπουδαία μαυρόασπρη αντίθεση, Μπορίς Καρλόφ και Μπέλα Λουγκόζι τιτανομαχίας και σκοτεινής γάτας περιπατώσας στο φόντο. -
«Οι Άνθρωποι-Γάτες» («Cat People», 1942) του Ζακ Τουρνέρ
Η κλασσική συνεργασία Λιούτον-Τουρνέρ, ένα κομψοτέχνημα ατμόσφαιρας και υπαινιγμών, ένας εκ των οποίων είναι και πως η εκπαρθένευση ενδεχόμενα και να σε κάνει ζηλότυπη, αιμοβόρα και αιλουροειδή. Γυναίκες. -
«Μια Υπέροχη Ζωή» («It's A Wonderful Life», 1946), του Φρανκ Κάπρα
Δεν είναι μόνο το θρίλερ να κρατούν τα σκήπτρα, είναι και κάποιες αιωνόβιες δημιουργίες που στην καρδιά τους κρύβουν σαν ευχετήρια πρόληψη την μεταφυσική τους ελπίδα. -
«Η Νύχτα του Δαίμονα» («Night of the Demon», 1957) του Ζακ Τουρνέρ
Δεύτερος Τουρνέρ στη λίστα, αλλά τι φταις κι εσύ αφού αν διαβάσεις ένα κομματάκι χαρτί με τα ρουνικά του σύμβολα, δεν έχεις παρά να καρτερείς (καθόλου) ανυπόμονα ένα πεντάγλυκο τερατάκι (που δεν άρεσε στον Τουρνέρ πάντως) να σε πάρει στην αγκαλιά του. -
«Τα Πουλιά» («The Birds», 1963), του Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πουλιά ίσον κακοτυχία, γιατί όχι και θάνατος, αλλά Χίτσκοκ θέλοντος είναι επίσης κι ένα πλήθος δεινών που θέλουν και τον εξίσου δεινό τους, παρατηρητικό θεατή για να εξορυχθούν. -
«Το Μωρό της Ρόζμαρι» («Rosemary's Baby», 1968), του Ρομάν Πολάνσκι
Ένα μενταγιόν για τη Μία και το μωρό της, ένα από τα κλειδιά της πλοκής, αλλά και της σατιράς της, από έναν δημιουργό που όσο κοροϊδεύει την πρόληψη τόσο την χρησιμοποιεί για να προκαλέσει το κοινό του. -
«Το Καταραμένο Σκιάχτρο» («The Wicker Man», 1973) του Ρόμπιν Χάρντι
Μια επαναστατική λύση στο πρόβλημα της γονιμότητας, έξω από τους χορούς νυμφιδίων στην νυχτερινή ύπαιθρο, είναι και η τελετουργική πυρά αρτιοσκληρυμένων Χριστιανών. Ανησυχητικό αριστούργημα, αλλά αυτό το ξέρατε ήδη. -
«Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς» («The Man Who Would be King», 1975), του Τζον Χιούστον
Μαεστρική (και τυπική) άσκηση Χιούστον πάνω στην αποτυχία αλλά και σφοδρή επίθεση πάνω στον αδύναμο τερατογόνο νου που όπως γρήγορα ανεβάζει τόσο αγρίως κατεβάζει. Όλοι χαμένοι στο τέλος και νικητής το τίποτα. -
«Παρασκευή και 13» (1980), του Σον Σ. Κάνινγχαμ
Πίσω σου! Πρώτη επίσημη εμφάνιση του αγαπησιάρη Τζέισον Βούρχις στο σινεμά και μια ταινία που από τον τίτλο της βασίζεται στο κακότυχο ριζικό μιας όχι και τόσο ευτυχούς ημερομηνίας. -
«Candyman» (1992), του Μπέρναρντ Ρόουζ
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες.
Ένα horror αριστούργημα πάνω στην ίδια την ιδέα της πρόληψης και των, κάποτε φρικτών, γενεσιουργών αιτιών της. -
«Το Κορίτσι στη Γέφυρα» («La fille sur le pont», 1999), του Πατρίς Λεκόντ
Ο πραγματικός έρωτας σημαίνει τύχη, λέει ο Πατρίς Λεκόντ και αν κρίνουμε από την δυστυχία του χωρισμού των Παραντί και Οτέιγ, ο προληπτικός ισχυρισμός του είναι ακριβής. Το ωραιότερο ρομαντικό παιχνίδισμα εκείνης της 10ετίας.
Κι όχι μόνο. -
«Ο Γκαντέμης» («The Cooler», 2003) του Γουέιν Κρέιμερ
Είσαι άτυχος, κανένα πρόβλημα, τα καζίνο χρειάζονται τις υπηρεσίες σου, ιδίως όταν παίκτες απολαμβάνουν την ρέντα τους κι εσύ μπορείς να τους αγγίξεις και να τους κάνεις λίγο δροσερότερους. Γουίλιαμ Μέισι, εμφανώς, ιδεώδης.
