Από τον Μάρλον Μπράντο και τη Ναόμι Χάρις, εκεί είναι και η Βαιόλα Ντέιβις, ο Ελία Καζάν, ο Πολ Τόμας Άντερσον, ο Ντάστιν Χόφμαν και ο Τζον Μπογιέκα. Και κάπως όλοι μαζί, και ξέχωρα ένας ένας ορίζουν την τέλεια ή τι είναι εκείνο που κάνει ξεχωριστή την ερμηνεία. 

Πόσο σημαντική είναι η φωνητική προσέγγιση, η γλώσσα του σώματος που φτιάχνει έναν χαρακτήρα, αυτοσχεδιασμός και η μίμηση;

Δημιουργείς και χτίζεις μια σκηνή πάνω σε κώδικες και βλέπεις πως ένας ηθοποιός μπορεί να ακολουθήσει και να ξεκλειδώσει. Κι ύστερα αφήνεις την ταινία πάνω του και μένεις να θαυμάζεις πως γίνεται να έχουν θυμό, χιούμορ και απόγνωση σε μια και μόνο σκηνή ούτε ενός λεπτού, όπως για παράδειγμα ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορσέζε που σηκώνει όλη τη σκοτεινή πλευρά της Νέας Υόρκης στους ώμους του και ταξιδεύει.

Ένα βίντεο απλώνει αυτές τις τεχνικές, αλλά κυρίως μιλάει για το ταλέντο εκείνο που δεν μένει ανεκμετάλλευτο όταν φανερωθεί.