Χρόνια πολλά Έιμι Άνταμς! Το κορίτσι της διπλανής πόρτας που έγινε μεγάλη κυρία της υποκριτικής

Ο ορισμός, με τα σημερινά δεδομένα, της late bloomer, η Έιμι Άνταμς πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να εγκαθιδρυθεί στη βιομηχανία του θεάματος ως μεγάλη κυρία, χωρίς να υποπέσει σε πολιτικαντισμούς δηλώσεων και εξωεργασιακής ικεσίας εύνοιας από παραγωγούς και δημιουργούς.

Από τον Ηλία Δημόπουλο
Χρόνια πολλά Έιμι Άνταμς! Το κορίτσι της διπλανής πόρτας που έγινε μεγάλη κυρία της υποκριτικής

Μπορεί τώρα, χωρίς δόση υπερβολής, η Έιμι Άνταμς να είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, ο δρόμος όμως ήταν μακρύς και δύσκολος για την 49χρονη ηθοποιό. Ενώ ξεκίνησε πριν σχεδόν 25 χρόνια, έκανε αρκετή τηλεόραση, απορρίφθηκε (!) από σίριαλ, έπαιξε σε κάκιστες ταινίες, έφτασε μέχρι σημείου ακόμα και να σκεφτεί να εγκαταλέιψει μια καριέρα που δεν έδειχνε να παίρνει μπρος, έπρεπε να έρθει το 2008, μόλις δηλαδή 15 χρόνια πριν και στα 34 της – ηλικία προχωρημένη πια για μια βιομηχανία εικόνας εχθρική στη ρυτίδα – με την «Αμφιβολία» να δηλώσει επιβλητικά «παρούσα» και να επιτάξει την προσοχή.

Ιδού 5 ρόλοι να θαυμάσεις ένα εντυπωσιακό ταλέντο και μια ασυνήθιστη ωριμότητα για την ήδη τιμημένη με 6 υποψηφιότητες για Όσκαρ ηθοποιό!

«Αμφιβολία» (2008) του Τζον Πάτρικ Στάνλεϊ

Σε μια μεταφορά του θεατρικού του ίδιου του σκηνοθέτη, η Άνταμς έπρεπε στο ρόλο μιας τρομαγμένης Αδελφής να σταθεί απέναντι στην Ηγουμένη Στριπ και τον Πατέρα του Φίλι Σέιμουρ Χόφμαν. Η Άνταμς είναι εξαιρετική στο φόβο της, τη σοκαρισμένη της ηθική, τη δική της Αμφιβολία.

«The Master» (2012) του Πολ Τόμας Άντερσον

Αν και ξανά απέναντι σε συμπληγάδες μια εντυπωσιακής αναμέτρησης υποκριτικής (Χόφμαν/Φίνιξ), για τον υπογράφοντα, η Άνταμς εδώ είναι συναρπαστική. Σιωπηλή, χαμηλόφωνη, φαντασματικά παρούσα σ' ένα διαρκές δεύτερο πλάνο γεμάτο ουσία, η Άνταμς βρήκε την υποδήλωση των σαιξπηρικών διαστάσεων και αξίζει, έτσι κι αλλιώς δηλαδή τέτοια ταινία που είναι, να το ξαναδείς να την απολαύσεις.

«Οδηγός Διαπλοκής» (2013) του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ

Ελαφρώς παρεξηγημένη στα κριτικά και φιλοθεάμονα καθ' ημάς ταινία του, επίσης εορτάζοντος σήμερα, Ο. Ράσελ, εντυπωσιακό έργο είναι και η Άνταμς, σε πλήρως σεξουαλική κοκκινομάλλικη φόρμα, μέλος ξανά ενός ηχηρού ensemble (Μπέιλ, Κούπερ, Λόρενς), κλέβει το φιλμ παίζοντας την απατηλή λάμψη του glam στο επιδειξιομανές κόκκινο, κρατώντας μια τέλεια πειθαρχία που τιμήθηκε, αναπόφευκτα, με υποψηφιότητα πρώτου γυναικείου εκείνη τη χρονιά.

«Arrival» (2016) του Ντενί Βιλνέβ

Αν και δεν συγκαταλέγομαι στους θαυμαστές του έργου, η Έιμι Άνταμς, στο ρόλο της γλωσσολόγου που καλείται να αποκωδικοποιήσει την εξωγήινη μορφή επικοινωνίας, είναι ένα αμάλγαμα επιδίωξης, απόφασης και πλήρως μελαγχολικής μοναχικότητας που αποτυπώνει άψογα τον χαρακτήρα. Προκλητικά άδικη η μη αναγνώρισή της σε υποψηφιότητα από την Ακαδημία εκείνη τη χρονιά.

«Νυκτόβια Πλάσματα» (2016) του Τομ Φορντ

Στο 2016 η Άνταμς παίζει στο «Arrival», κάνει ξανά τη Λόις Λέιν στο «Batman Vs Superman» και παίζει κι εδώ, σε μια ταινία που αγαπήθηκε περισσότερο, ενδεχομένως, απ' όσο αξίζει, αλλά συντάσσει το ενδιαφέρον της και την ιδιότυπη συναρπαστικότητά της πάνω στη στιβαρή Άνταμς που δείχνει μια κλάση από μόνη της, κρατώντας με άνεση ένα έργο πάνω στην τιμωρία, το τίμημα για μια ζωή που διαλέγεις.