«The Bad and the Beautiful», ήταν ο τίτλος εκείνης της αξεπέραστης ταινίας του Βινσέντε Μινέλι που κατασπάραζε εκ των έσω την βιομηχανία της Εικόνας - συχνότατα και της Ομορφιάς. Είχε πιάσει το νόημα, αλλά επειδή κρυβόταν και καλά από το να ονοματίσει άμεσα τα πραγματικά πρόσωπα που πραγματευόταν, δικαιολογούνταν να έχει έναν Κερκ Ντάγκλας ή μια Λάνα Τέρνερ.

Όμως η αλήθεια είναι ότι το Χόλιγουντ έχει στηριχθεί στην ομορφιά των πρωταγωνιστών του. Ίσως γιατί μας αρέσει να βλέπουμε πρόσωπα που μας προσελκύουν, ίσως γιατί οι έρευνες λένε ότι ένα καλό παρουσιαστικό διευκολύνει την ταύτιση, στην ουσία δηλαδή το ίδιο και το αυτό: Η λεγόμενη αναστολή της δυσπιστίας, άνευ της οποίας δεν υπάρχει αφηγηματικό σινεμά, χρειάζεται ομορφιά.

Χρειάζεται;

Το ακόλουθο βίντεο ερευνά το θέμα, επιμένει ειδικά στο σοβαρότατο, και καθόλου αόριστα ηθικολογικό, πρόβλημα της γοητευτικής αναπαράστασης του «βασισμένου σε πραγματικά περιστατικά» κακού μέσα από ηθοποιούς, που συχνά ουδεμία εμφανισιακή σχέση έχουν με το βιογραφούμενο πρόσωπο, ενώ διερωτάται και για ζητήματα όπως την ηθική της χολιγουντιανής λογικής στην διήγηση των περίφημων «πραγματικών περιστατικών».