Κακά τα ψέματα στον πιο πολύ κόσμο αρέσουν οι «αληθινές» ιστορίες. Ίσως γιατί δυσκολεύονται να αντιληφθούν το σινεμά σαν πραγματεία πάντοτε αληθινών ιστοριών. Τι θα πει αυτό; Οι ιστορίες ανέκαθεν και ανεξαρτήτως περιβάλλοντος, θέματος και προθέσεων, συγγράφονται και σκηνοθετούνται με βάση γεγονότα που έχουν καθορίσει τις ζωές των δημιουργών τους. Μπορεί να παραφράζονται για ψυχαγωγικούς σκοπούς, μπορεί να διασκευάζονται ώστε «κάθε ομοιότητα να είναι συμπτωματική», μπορεί ακόμα και να καλλιγραφούνται, αφού μέρος της τέχνης είναι η ελκυστικότητα για να σε ψήσει να εισέλθεις τον κόσμο της, όμως πάντοτε, κάθε δημιουργία μια πραγματικότητα, απτή ή νοερή, αναπλάθει.

Εν συντομία αυτός είναι ο λόγος που τα biopics και τα «based on a true stroy» κατακλύζουν την παραγωγή εδώ και αρκετά χρόνια - ιδίως όμως τα τελευταία. Υπάρχει ίσως μια υποσυνείδητη ανάγκη, ενδεικτική δημιουργικής κρίσης κατά τον υπογράφοντα, να προ(σ)καλέσεις τον κόσμο πείθοντάς τον με αυτό το «αληθινή ιστορία», ότι εν μέσω όλων αυτών που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του, η τέχνη του σινεμά είναι σχετική και σχετιζόμενη (relevant, ελληνιστί) με αυτόν και δεν συνιστά μια πολυτελή επιλογή.

Το cinefix, πιο απλά και πιο ωραία, παίρνει μερικά παραδείγματα του πώς τα biopics είναι υποχρεωμένα από τη φύση του μέσου να αποστάξουν (για λόγους οικονομίας), να προσαρμόσουν (για λόγους παγκοσμιοποίησης - με την καλή έννοια) και να παραμορφώσουν (ή και να διαστρεβλώσουν) την πραγματική ιστορία, με σκοπό να πουν την άλλη, την μεγαλύτερη ιστορία (στην κριτική την λέμε θέμα) που ίσως καλό θα ήταν μας αφορά.

Απολαύστε.