Όλα ξεκινούν στον «Δεσμώτη του Ιλίγγου». Ο Χίτσκοκ θέλει να αποτυπώσει την αίθηση του ιλίγγου του πρωταγωνιστή Τζίμι Στιούαρτ, να βάλει τον θεατή στο κόλπο, να εννοηθεί ο τρόμος ενός ανθρώπου με τον οποίο, από μια πλευρά τουλάχιστον, ταυτιζόμαστε. Ο Χίτσκοκ παίρνει μια Ντόλι, που είναι μια τροχήλατη πλατφόρμα, βάζει την μηχανή πάνω και ενώ την κινεί προς μια κατεύθυνση κάνει ζουμ προς την αντίθετη.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπεις, αξέχαστα, σε ταινίες όπως «Τα Σαγόνια του Καρχαρία», στη σκηνή που ο χειρότερος τρόμος του Ρόι Σάιντερ παίρνει σάρκα και οστά ή στα «Καλά Παιδιά» στη σκηνή του Καφέ, που ο κλοιός γύρω από τον Ρέι Λιότα σφίγγει αναπόδραστα.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις που σκηνοθέτες χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική, όπως θα δείτε στο ακόλουθο συνοπτικό κι ενημερωτικό βίντεο-δοκίμιο. Το σημαντικό βρίσκεται δίπλα στην εντύπωση που προκαλείται. Η αποσταθεροποίηση του βλέμματος, του ματιού του θεατή, τραβάει τη προσοχή και, ως οφείλεται, μιλάει για το έργο. Στον «Δεσμώτη» ζαλίζει και συμπαθεί, στα «Σαγόνια» παραμορφώνει και ανησυχεί,στα «Καλά Παιδιά» παγιδεύει και ασφυκτιά.

Διαπιστώστε ακολούθως άλλο έναν τρόπο και λόγο που η σκηνοθεσία είναι το αν όχι το άλφα σίγουρα το ωμέγα του σημαντικού σινεμά.