Για το ντελιριακό magnum opus του αιρετικού Χιλιανού δημιουργού («Santa Sangre») δεν υπάρχει εύκολη περιγραφή. Υπάρχει η αλληγορία μιας μεσσιανικής φιγούρας, να διασχίζει έναν πλήρως διεφθαρμένο μοντέρνο κόσμο, σε αναζήτηση επιφοίτησης. Και έπειτα υπάρχει το φαντασμαγορικό και απολύτως ιερόσυλο όραμα ενός σκηνοθέτη-σαμποτέρ, ο οποίος βομβαρδίζει θρησκεία, εξουσία, κοινωνία και το ίδιο το σινεμά.

Λεκτικά απερίγραπτο μνημείο της αντικουλτούρας της εποχής του, το «Ιερό Βουνό» σοκάρει αμείωτα και σήμερα για δύο λόγους: Ο ένας -τι άλλο; - η εικονογραφία του. Ένας αδιανόητος πανζουρλισμός οπτικών ευρημάτων, σε ανελέητη διαδοχή πρόκλησης, βλασφήμιας, τόλμης και σουρεαλιστικής ελευθερίας. Ο άλλος είναι το πόσο εφικτό ήταν 51 (μόλις) χρόνια πριν να γυριστεί, το πόσο αποκαρδιωτικά συντηρητικά δηλαδή έχει στρίψει το σύνολο της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Έννοιες όπως τριπαρισμένο, κατεδαφιστικό, προβοκατόρικο ζητούν συγγνώμη που χρησιμοποιήθηκαν άστοχα για να περιγράψουν όποιο άλλο σινεμά. Στο κέντρο – σκηνοθέτης, σεναρίστας, σκηνογράφος μουσικός και μοντέρ! - ο ίδιος ο Χιλιανός, πανηγυρίζει έναν αλαλαγμό ψυχότροπης δημιουργικότητας, κατακερματίζει κριτικά καθετί κυρίαρχο, καλώντας σε, πρωτίστως, να αντέξεις την ψευδαίσθηση και μετά να γιορτάσεις την νέα πραγματικότητα. Όποιος πρόλαβε τον Χοδορόφσκι είδε – και με τις ευλογίες του Τζον Λένον μάλιστα, στο παρασκήνιο της παραγωγής.