Τι θα ήταν η «Περιφρόνηση» χωρίς τα σκαλοπάτια της αμφιβολίας, το «Weekend» χωρίς την ουρά των αυτοκινήτων και το «Με Κομμένη την Ανάσα» χωρίς το κυνηγητό με φόντο τον Πύργο του Άιφελ; Ρητορικά πάντα.

Πρωτεργάτης ενός νέου αυταρχικών προεκτάσεων ρεύματος που θα ταρακoυνήσει την Γαλλία των αρχών της δεκαετίας του '60, αργότερα θα ακολουθήσει ένα δικό του μονοπάτι, θα αφορίσει δημιουργούς και μοντερνισμούς και θα καταλήξει ο τελευταίος των μεγάλων που ζει (και εργάζεται) στην Γαλλία αναπολώντας cut και stop από άλλες εποχές. Τότε που τον μαγνήτιζαν τα βλέμματα της Μπριζίτ Μπαρντό και της Άννα Καρίνα, αλλά και η απαράμιλλη αισθητική των μοντέρνων αρχιτεκτονημάτων που πάντοτε αγαπούσε. 

Κτίρια απλωμένα πάνω σε βράχους της Μεσογείου λουσμένα από τον ήλιο, το ασπρόμαυρο Παρίσι του '60 όπου φιλοξενεί κορίτσια και όπλα, ξενοδοχεία, απρόσωποι λευκοί άδειοι χώροι που πηγαίνουν αγκαζέ με τον ήρωα, χαλάσματα, γέφυρες. Όλα με μαθηματική ακρίβεια τοποθετημένα στα πλάνα του οξύθυμου αισθητικά Γάλλου auteur.