Αυτός είναι ο Πίτερ Γκρίναγουεϊ. Τον δέχεσαι, και σε κάνει ισόβιο ακόλουθο, ή τον απορρίπτεις και ξεμπλέκεις μια και καλή από το προκλητικό και κάποτε αποκρουστικό σύμπαν του.

Βέβαια η λέξη «αποκρουστικό» δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτική. Αυτονόητα, για όποιον τουλάχιστον δεν έχει εκτεθεί ποτέ στο σινεμά του, ο παροξυσμός της συμμετρίας, του χρωματικού παιχνιδίσματος σε βαθμό, φυσικά, αυτοσκοπού, το ακραίο στυλιζάρισμα που αποσκοπεί βέβαια στην λεπτομερή αναπαράσταση-παραπομπή σε έργα τέχνης, η ενίοτε οριακή θεματολογία και κατάδειξη και η ενσυνείδητη απόφαση ενος σκηνοθέτη να «παρακάμψει» τον Λόγο σαν πρωταρχικό σημείο του κινηματογράφου («εν αρχή ην η Εικόνα», απαντά) και της αφήγησής του,  συνθέτουν ένα από τα πιο προκλητικά, πιο ερεθιστικά και πιο αυθύπαρκτα σώματα έργου στην ιστορία του σινεμά.

Το ακόλουθο βίντεο ξεκινά με μερικές από τις απύθμενα φλεγματικές ατάκες του, εμφαίνοντας στην συνέχεια στον «Μάγειρα, τον Κλέφτη, την Γυναίκα του και τον Εραστή της» (αγαπημένη ταινία του ελληνικού κοινού), ενώ παρακολουθεί σκηνές και στυλιστικό μπούσουλα των ταινιών του. Αυτός είναι ο Πίτερ Γκρίναγουεϊ, μοναδικός και μοναδικά αποδρών εύκολων ερμηνειών, μοναχικός πιονέρος και εμφατικά προτεινόμενος σε όποιον περιφρονεί εκείνα που υπαγορεύουν το σινεμά σαν υβριδική αντί περήφανα αυτόνομη τέχνη.