Ήδη από τους κλασικούς έρχεται η δραματουργική επίγνωση. Ένας τραυματισμός, ένα φυσικό ελάττωμα, μια «α-σχήμια», θέλουν πάντα να πουν κάτι παραπάνω. Στον «Οιδίποδα» ο μάντης Τειρεσίας είναι τυφλός αλλά βλέπει το μέλλον, ο Οιδίπους βλέπει αλλά δεν ξέρει τη τραγική αλήθεια (κι όταν τη μάθει αυτοτραυματίζεται και χάνει την...όρασή του). Ο Ριχάρδος ο 3ος του Σαίξπηρ είναι εντελώς αλλοιωμένος εμφανισιακά. Και πάει λέγοντας.

Έτσι και στο σινεμά ο τραυματισμός, επίκτητος ή εκ γενετής, μαρτυρά από τον Χίτσκοκ ώς τη Μάρβελ κι από τον Πολ Τόμας Άντερσον μέχρι τον «Φόρεστ Γκαμπ» (για να αρκεστούμε στα παραδείγματα του βίντεο - υπάρχουν πρακτικά αναρίθμητα) κρίσιμα στοιχεία του χαρακτήρα, δίνει κλειδιά να ανοίξεις πόρτες νοήματος και βάζει σε μια τροχιά την αφήγηση του έργου. Βλέπεις, το εμφανές τραύμα, αντί του ψυχολογικού, μπορεί καμμιά φορά να είναι πιο συμβολικά αφανές, άρα όμως πιο διακριτικό και πιο ωφέλιμο στην καλλιτεχνική δραματουργία.