Οταν ανακοινώθηκε πως ο Λούκας αποφάσισε να βγάλει κινηματογραφικό διαβατήριο για να επιστρέψει σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά, η καρδιά των σινεφίλ χτύπησε πολύ, πολύ γρήγορα. Η «Αόρατη Απειλή» θα σηματοδοτούσε την απαρχή μιας νέας τριλογίας και όσες απορίες δημιούργησε η κλασική ιστορία θα λύνονταν. Τελικά τα πρίκουελ του «Star Wars» δεν ήταν η λύση, αλλά το πρόβλημα.

The boy is dangerous

Είκοσι δύο χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, το «Star Wars» είχε αντέξει το πέρασμα των χρόνων και δύο ολόκληρες γενιές θεατών είχαν δικαιώσει το μοναχικό, μοναδικό και μακροχρόνιο όραμα του Τζορτζ Λούκας. Οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν ή ανέμεναν πως η απόφαση της επιστροφής πήγαζε από την ανάγκη δημιουργίας, έκφρασης και εξέλιξης αυτού του οράματος, ενός οράματος που με τον καιρό ξέφυγε από τον εμπνευστή του και έγινε ποπ πολιτιστικό απόκτημα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο πρωταρχικός στόχος.

Δυστυχώς η «Αόρατη Απειλή» το 1999, εμπλούτισε το θέαμα με τη λογική μιας ψηφιακής παιχνιδούπολης, μόνο που τα παιχνίδια (όπως και τους κανόνες) τα χαίρονταν (και τους όριζε) ένας. Αυτό που κάποτε ήταν συλλογική εμπειρία, μεταλλάχθηκε σε μία εκθαμβωτική παρέλαση με εντυπωσιακές μάχες, ακροβατικές φωτοσπαθο-μαχίες, γυαλισμένες μεγαλουπόλεις και χάρτινους χαρακτήρες, που δεν αφορούσαν κανένα. Ακόμα και η πνευματική διάσταση της μυστικιστικής Δύναμης δικαιολογήθηκε, χωρίς λόγο, με βιολογικά κριτήρια. O «Πόλεμος των Άστρων» απέκτησε μία ψηφιακή καρδιά και έχασε κάτι από την οργανική ψυχή του. Ταλαντούχοι ηθοποιοί όπως ο Λίαμ Νίσον, η Νάταλι Πόρτμαν και ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ εξαφανίστηκαν και η παρουσία του εντυπωσιακού Darth Maul, η οπερετική δουλειά στα κοστούμια της Τρίσα Μπίγκαρ και η εξαιρετική (για άλλη μια φορά) μουσική του Τζον Γουίλιαμς, ήταν τα μόνα που διασώθηκαν.

Η φανατική προσήλωση των απανταχού θαυμαστών, τα ρεκόρ εισιτηρίων στο box-office, οι αντιγραφές των κοστουμιών και οι πολλαπλές θεάσεις δεν εμπνεύστηκαν από το Επεισόδιο 1. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ήταν έτοιμοι από τις χειροποίητες ταινίες του 1977-1983 και η «Αόρατη Απειλή» απλά καρπώθηκε την εκτόνωση του κοινού που ήθελε να ταξιδέψει. Μα πάνω απ’ όλα, ήθελε να ταξιδέψει παρέα. Όπως το 1977, έτσι και το 1999, κανείς από αυτούς που παρακολούθησαν εκείνη τη χρονιά το φιλμ σε μεγάλη οθόνη δε θα ξεχάσει το αίσθημα που ένιωσε όταν τα φώτα της αίθουσας άναψαν ξανά. Φυσικά για όλους τους λάθος λόγους αυτή τη φορά.

Η προϊστορία του Ανακιν Σκαϊγουόκερ, του πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα των Star Wars, ενός χαρισματικού παιδιού που έγινε επιδέξιος Τζεντάι, παρασύρθηκε από τη σκοτεινή πλευρά της Δύναμης και στη συνέχεια ως Νταρθ Βέιντερ λυτρώθηκε με μία πράξη αυτοθυσίας, χόρτασε τα μάτια, αλλά δεν τα συγκίνησε. Ο Λούκας, ο πρωτοπόρος παραμυθάς των ‘70s, είδε να τον ξεπερνά ως άλλη αόρατη απειλη, το εμπνευσμένο δυαδικό σύστημα του «Matrix», μιας ταινίας που λειτούργησε βέβαια με αντι-δάνεια (βιβλία, ταινίες, κόμιξ) αλλά αφουγκράστηκε παράλληλα το κοινό της. Κάτι που είχε κάνει και ο ίδιος. Τότε.

Οσοι φοβήθηκαν πως η Ντίσνεϊ μπορεί να επέμβει και να ντισνεϊοποιήσει (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) το franchise μετά την εξαγορά της Lucasfilm, δεν έχουν παρά να θυμηθούν την «Αόρατη Απειλή» και τον Τζαρ Τζαρ Μπινκς. Βάζουμε στοίχημα πως ακόμα κι ο θειος Γουολτ, θα την έβρισκε γλυκερή.

The closer I get to you, the worse it gets

Με το βάρος της καχυποψίας, η «Επίθεση των Κλώνων» το 2002 αποδείχθηκε σαφώς μία βελτιωμένη και σχετικά πιο ενήλικη εκδοχή, αλλά σίγουρα δεν ήταν ο «Τιτανικός» του Λούκας όπως είχε δηλώσει η Νάταλι Πόρτμαν. Το ζευγάρι Πορτμαν-Κρίστενσεν δεν είχε χημεία, αράδιαζε ξύλινους διαλόγους και ερωτευόταν κατά σεναριακή συνθήκη. Από την άλλη η σταδιακή άνοδος του Γερουσιαστή Πάλπατιν, τα υπόγεια παιχνίδια των Σιθ και οι παρασκηνιακές συναντήσεις του Ομπι Ουάν Κενόμπι με τους κατασκευαστές των Κλώνων επένδυσαν με σχετικό ενδιαφέρον τα ιστορικά κενά της κλασικής τριλογίας.

Ο Λούκας συνέχισε να επιμένει σε μία κινηματογράφηση που μοιάζει με μη-διαδραστικό βιντεο-παιχνίδι και το ψηφιακό όργιο κατάπιε ότι οργανικό προσπάθησε να δώσει ζωή στην ισχνή ιστορία. Το κοινό ασφαλώς και συνέχισε να παρακολουθεί, αλλά σίγουρα δεν ταυτίστηκε. Μετά το παράδειγμα του «Matrix», ο Λούκας είχε την ατυχία να πέσει πάνω στον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» του Πίτερ Τζάκσον. Ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία μιας περίπλοκης, πολυπρόσωπης, επικής ιστορίας οι δυο σκηνοθέτες χρησιμοποίησαν τα ίδια μέσα, αλλά με καταφανώς διαφορετική λογική. Ο Τζάκσον ανέδειξε το θέαμα μέσα από την ουσία, ενώ ο Λούκας τη θυσίασε. H «Εκδίκηση των Σιθ» ολοκλήρωσε τα πρίκουελ χωρίς να είναι το βαρύθυμο ρέκβιεμ που έπρεπε.

Μπορεί τα χρόνια που μεσολάβησαν να στρογγύλεψαν κάπως τα ελαττώματα των πρίκουελ και οι θαυμαστές της σειράς να χαλάρωσαν, αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι πως οι ταινίες του Λούκας είναι αΔύναμες (για να μην γράψουμε κακές). Μόνο στο φινάλε, όταν πια οι αναφορές γεφυρώνουν το Επεισόδιο 3 με το Επεισόδιο 4, οι ψηφιακές εικόνες χάνουν πια την ευκρίνειά τους, ξεθωριάζουν και θυμίζουν κάτι...

Σσσσσ! Ησυχία! Θα αρχίσει το «Star Wars».

STAR WARS TRIVIA
Η Δύναμη του ...λόγου!
Η ιστορία πίσω από τις δυο εικονικές ατάκες ενός γαλαξία πολύ, πολύ μακρία

«I am your father»
Για ευνόητους λόγους κανείς δεν ήξερε πως αυτή η φράση υπήρχε στο σενάριο την ώρα των γυρισμάτων. Ολα τα αντίγραφα των σεναρίων, ακόμα και του Μαρκ Χάμιλ, είχαν την ατάκα «ο Ομπι Ουάν σκότωσε τον πατέρα σου!». Αυτή θα έλεγε και ο Ντέιβιντ Πράουζ, ο ηθοποιός πίσω από την πανοπλία του Βέιντερ. Ο Ιρβιν Κέρσνερ τον σκηνοθέτησε έτσι ώστε οι κινήσεις του να ταιριάζουν με την πραγματική ατάκα που θα ηχογραφούσε μήνες μετά ο Τζέιμς Ερλ Τζόουνς. Οταν ο Τζόουνς μάλιστα διάβασε το σενάριο ήταν σίγουρος πως ο χαρακτήρας του Βέιντερ λέει ψέματα. Στην πρεμιέρα μόνο ο Λούκας, ο Κέρσνερ, ο Χάμιλ και ο Τζόουνς ήξεραν την αλήθεια.

«I know»
H Λέια εξομολογείται στον Σόλο την αγάπη της γι’ αυτόν, λίγο πριν τον αιχμαλωτίσουν σε καρβονίτη. Αρχικά η απάντησή του ήταν «σ’ αγαπώ κι εγώ», αλλά ο Φορντ και ο Κέρσνερ δεν ήταν ικανοποιημένοι. Η απάντηση δεν ακουγόταν αυθεντική της προσωπικότητας του Σόλο.Τελικά ο σκηνοθέτης ζήτησε από τον Φορντ να αυτοσχεδιάσει. Οταν είπε «το ξέρω», ο σκηνοθέτης ενθουσιάστηκε, αν και πολλοί από το συνεργείο ήταν αντίθετοι, θεωρώντας πως η απάντηση δεν ήταν κατάλληλη μιας τόσο έντονης στιγμής. Πόσο λάθος; 

Διαβάστε ακόμη: