Ο άνθρωπος έχει, για την ακρίβεια νομίζει πως έχει, κατακτήσει έναν βαθμό ελέγχου του χώρου γύρω του. Αυτό όμως που μοιάζει αδιανόητο είναι η κυβέρνηση του χρόνου. Είμαστε καταδικασμένοι σε ένα διαρκές μέλλον, μια ανά πάσα στιγμή ανασφάλεια της επόμενης στιγμής. Κι αυτό έχει πρωτίστως σχέση με τον θάνατο αλλά και την ευθύνη του μέλλοντος αυτού.

Το σινεμά γοητεύεται από το ταξίδι στον χρόνο, του έχει χρησιμεύσει συχνότατα για κωμικές, δραματικές, περιπετειώδεις, αλληγορικές πραγματείες επί του θέματος. Πέρα από το αινιγματικό, πέρα από αυτόν τον κάποτε πνευματικό γλωσσοδέτη που συνιστά το χρονικό μπρος-πίσω, υπάρχουν όμως τόσα πολλά ακόμα. Που και το σινεμά ψηλαφεί, με τον μοναδικό του τρόπο (αφού είναι και η μόνη τέχνη που μπορεί τόσο αρμοστά να κουβεντιάσει τον ίδιο τον χρόνο και στην βιωματική πλευρά του) και το ακόλουθο βίντεο-δοκίμιο, που συνιστά μια νέα κορυφή για τους (συνήθεις υπόπτους) δημιουργούς του, αναλύει υπέροχα.