Οι πολέμιοι της ταινίας απολαμβάνουμε να διαγ(κ)ωνιζόμαστε ποιος θα είναι ο τελευταίος που θα πάψει να στηλιτεύει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Κυρίως γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε σκέφτηκε τόσο αδιάντροπα να κάνει «μια ταινία που θα συζητηθεί» (μια εντελώς ανήθικη ιδέα προτού βάλουμε έναν έμπορο ναρκωτικών να αλλάζει φύλο και να πηγαίνει στην Παράδεισο «χορεύοντας και τραγουδώντας»), δίχως να υπολογίσει ότι η εποχή είναι πολυκέφαλο τέρας που κανείς δεν έχει συμβόλαιο να το καλοπιάσει. Τέλος πάντων τα έχουμε πει όλ' αυτά, οι λάτρεις θα παραμείνουν λάτρεις, και όλο και κάποιος, κάπου, κάποτε θα επιχειρήσει επόμενα μια ακόμα χειρότερη ιδέα - και δεν θα την εκτελέσει και τόσο καλά όσο Ζακ Οντιάρ και η παρέα του.
Για τον οποίον Ζακ Οντιάρ είμαστε μερικοί που ίσως δεν κολλάει ακριβώς το στόμα μας όταν λέμε για δαύτον, αλλά και πάλι ο άνθρωπος είναι δύναμη και συστηματικά ενδιαφέρων δημιουργός με ότι, ανεξαιρέτως, πιάσει. Δεν τον είχαμε για προβοκάτορα, δεν πειράζει, ουδείς αναμάρτητος. Τώρα, πάντως, νοιώθει πάνω του το ίχνος μιας εμπειρίας που μάλλον δεν θα ήθελε να έχει βιώσει.
«Είχα ήδη προταθεί για τον 'Προφήτη'. Ήταν δύσκολο και ανταγωνιστικό. Αλλά ήταν κωμωδία σε σχέση με σήμερα. Σήμερα η οσκαρική καμπάνια είναι ανοιχτός πόλεμος. Μεταξύ παραγωγών, διανομέων, στούντιο. Και αυτό είναι κούραση. Χάνουμε επίσης το αντικείμενο του ενδιαφέροντος, που είναι το σινεμά καθαυτό. Δεν μιλάμε για αυτό στην διάρκεια της καμπάνιας. Πρέπει να είσαι έτοιμος να εκσφενδονίσεις την μεγαλύτερη βρωμιά για τον αντίπαλο. Άδικο, αλλά ακριβές...»
Με όλα αυτά είναι μάλλον δύσκολο να πει ναι ο 72χρονος στο πρίκουελ της ταινίας (να ένα IP που έλειπε από την ζωή μας). Καλά θα κάνει να κάτσει κάτω, να ηρεμήσει, να σκεφτεί τι θα του έλεγε ο σοφότερος μπαμπάς του (ο μέγας Μισέλ Οντιάρ που έχει γράψει το μισό καλό γαλλικό σινεμά από το '50 ως τις αρχές του '80), να τα πει και με τον Τομά Μπιντγκέν που τόσα ωραία πράγματα έχουν γράψει παρέα, να πάει και σ' ένα μπιστρό να τον χτυπήσει το πνεύμα του Σοτέ, να θυμηθεί τι σινεμά θέλει να κάνει, τι τέχνη υπηρετεί. Τουτ βα μπιάν, που θα έλεγε και ο Ζ.Λ.Γ., μετά.
