Δεν είναι η πρώτη φορά που σηκώνεις το φρύδι σου ακούγοντας ότι ο 62χρονος Κρουζ συνεχίζει την a+-list ζωή του στο Χόλιγουντ συζητώντας απευθείας με τα στούντιο για το επόμενο σχέδιό του, λες και είναι 35 χρονών. Σίγουρα κάποια (φρύδια) θα είχαν σηκωθεί όταν πρωτακούστηκε και η ιδέα του 2ου «Top Gun».
Το θέμα είναι κατά πόσον είναι κατάλληλο σχέδιο το ριμέικ του «Days of Thunder». Μιας ταινίας που η κριτική αντιμετώπισε όπως καταλαβαίνει (την έχασε, την πήρε σοβαρά), μιας ταινίας ιδιαίτερης σημασίας καθώς με την συγκριτική εμπορική αποτυχία της επέβαλε στον Κρουζ να αλλάξει ρότα και στα στούντιο να καταλάβουν ότι τα '90ς δεν ήταν '80ς. Βέβαια το «αποτυχία» είναι μια τραβηγμένη λέξη στον Κρουζικό κανόνα - με σημερινές τιμές θα ήταν η 7η εμπορικότερη της χρονιάς που διανύουμε. Είναι όμως μια ταινία που για να λειτουργήσει πρέπει να συνεργαστείς με την συνταγογράφησή της, να δεις πώς συνοψίζει μια εποχή στους τρόπους της και βέβαια να απολαύσεις (αν αυτό είναι μπορετό) το υπερμεγέθες στυλιζάρισμα του Τόνι Σκοτ, την all time πειθώ/αυταρέσκεια του Κρουζ - ακόμα και την συζητήσιμη χημεία με την χολιγουντιανά φρέσκια τότε Νικόλ Κίντμαν (να κάποια που δεν θα ασχοληθεί με το σίκουελ) που χωρίς αυτή την ταινία η καριέρα της θα ήταν ίσως πολύ-πολύ διαφορετική.
Η υπόθεση ενός σίκουελ της ταινίας παίζει καιρό στα γραφεία της Paramount, με την ιδέα μιας τηλεοπτικής σειράς να έχει αναφερθεί (και τον Κρουζ, αναμενόμενα, να την καταπνίγει με το που ακούστηκε η λέξη τηλεόραση) και διάφορες άλλες προσεγγίσεις, χωρίς όμως πρακτικά ένα σενάριο. Είναι τέτοια η φάση των ζυμώσεων για την μετά Mission Impossible εποχή (ουκ έστιν αριθμός αναφερθέντων σχεδίων, ενδιάμεσα είναι η ταινία του Ινιάριτου, άλλο «ζώο» αυτή βέβαια) που ουδείς ξέρει ποιο σχέδιο θα πείσει τον Κρουζ.
Βέβαια δραστικό ρόλο θα παίξει η υποδοχή της τελευταίας Επικίνδυνης Αποστολής, ωστόσο, πρέπει να πει κανείς, κάπου μοιάζει να παρεισφρέει μια διστακτικότητα στον πάγιο ενθουσιασμό του ηθοποιού, καθώς η τελευταία πενταετία, κυρίως λόγω πανδημίας, έχει εκ των πραγμάτων προκαλέσει αρρυθμίες τόσο στον προγραμματισμό, όσο και στα γυρίσματα και τελικά την εμπορική επίδοση της πιο πρόσφατης Αποστολής.
Εκτός όμως αυτών ίσως έχει έρθει και ένα πλήρωμα του χρόνου. Ο κόσμος έχει αλλάξει, άλλο που ο Κρουζ κρατά τον χολιγουντιανό στη ζωή και τον ίσιο δρόμο. Οι Εικόνες κάποτε φθείρονται, ακόμα και ένα κοινό -κάποτε πιστό σαν Πηνελόπη- πρέπει να αντιμετωπίσει την δική του βιολογική κόπωση. Απ-αίσιο, αλλά αληθινό. Μένει ο Τομ να μας βγάλει (ξανά) λάθος. Πόσο διακαώς το θέλουμε εμείς ξέρουμε.
