Είναι στα όρια του κωμικού της ανθρώπινης ματαιοδοξίας όταν ας πούμε δημοσιογράφοι δεν θέλουν να τους πειράξεις λέξη στο κείμενό τους. Δεν τους ψέγω, αλλά είναι στα όρια του κωμικού. Αυξημένης σημασίας όμως, δεκτό, είναι οι περιστάσεις σε ανώτερες μορφές έκφρασης, ας πούμε όλως τυχαίως το σινεμά εμείς. Τι γίνεται όταν σου βουτάνε την ταινία από τα χέρια και την κάνουν όπως τους καπνίσει;

Το πρόβλημα του Μάρτιν Σκορσέζε με τον «Ταξιτζή» του, όπως μας το αποκαλύπτει η γνωστή, απολαυστική κυρία Λίμποβιτς σε συνέντευξή της στους Τάιμς του Λος Άντζελες, προκύπτει από το ότι του άρπαξαν τον «Ταξιτζή» από τα χέρια («ο ίδιος», λέει η Φραν, «ακόμα θα το μόνταρε») και δεν πρόλαβε να ρυθμίσει το κόκκινο χρώμα στο έργο. Αυτό το κόκκινο είναι για τον Σκορσέζε...κόκκινο πανί.

Πέραν του ότι έχει προφανώς άδικο - και γενικά είναι καλό η προσωπική έκφραση να καταλαβαίνει εκείνο που η συλλογική πιάνει ενσστικτωδώς - ο Σκορσέζε, κατά την Λίμποβιτς, είναι μανιακός με το μοντάζ, το οποίο του «τρώει» και τον περισσότερο χρόνο. Δεν θα έλεγες ότι φαίνεται στις αποστάσεις ανάμεσα στα έργα του - ή και σε κάποια έργα καθαυτά, αλλά μην ξεσηκώσουμε έριδα - ωστόσο η περίπτωση του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα «Ταξιτζή» είναι η αιώνια στιγμή του Σκορσέζε, ανεξάρτητα από την...αχρωματοψία του.

Λέμποβιτς και Μάρτι είναι φίλοι από χρόνια, ενώ ο τελευταίος της έστησε ένα απολαυστικό προφίλ, το «Pretend It's a City» (εδώ η ωραία αναφορά του Λουκά Κατσίκα), που μπορείτε να δείτε στο Netflix.

Κλείνοντας να θυμίσουμε ότι η ταινία του 1976 ήταν επί χρόνια ένα αντικείμενο συζητήσεων πιθανού σίκουελ, ο Ντε Νίρο το ήθελε πολύ, ωστόσο Σρέιντερ (σεναριογράφος της ταινίας) και Σκορσέζε δεν βρήκαν τον τρόπο να προχωρήσει. Δεν πειράζει. Το τέλειο δεν έχει συνέχεια.