Τρέιλερ με τα όλα του. Τρέχει με χίλια, σπάνε πράγματα, ο Τιμοτέ Σαλαμέ κυριαρχεί (λέμε τώρα), οι ατάκες πάνε κι έρχονται, η αναπαράσταση εποχής είναι κινηματογραφικά, αντί πλατφορμικά αισθητή (μτφ: δεν μοιάζουν όλα φτιαγμένα στο post), καστ εύφημο (ακόμα και Έιμπελ Φεράρα και Γκουίνεθ Πάλτροου επάνοδος ως ξεπεσμένη θεατρική ηθοποιός!), μέχρι και οι Tears for Fears έχουν επιστρατευθεί για να πουν τραγουδιστικά το θέμα του έργου. Everybody Wants to Rule the World.

Το αμερικάνικό σινεμά, δια μέσω δημιουργών του ανδρωμένων με ταινίες άλλων εποχών, με καλές ταινίες άλλων εποχών, επιχειρεί ανασύνταξη-κάλεσμα σε ένα κοινό που φαίνεται αμετάπειστο να ξεκουνηθεί. Παραδείγματα; Το Smashing Machine (του Μπένι Σαφντί, 50 εκατομμύρια κόστος) έχει κάνει 20 σε όλο τον κόσμο. το Kiss of the Spider Woman (30 εκατομμύρια κόστος) έχει κάνει 1.6 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, το σπρινγκστινικό Deliver me From Nowhere μαγεύει με 38 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο (κι έχει κοστίσει περί τα 55), η Christy με κοτζάμ Σίντνεϊ Σουίνι (...) έγινε φθηνά (περί τα 35 εκατομμύρια), ούτε 1.5 εκατομμύριο άνοιγμα, η Bugonia (περί τα 50 εκατομμύρια κόστος) είναι στα 23 εκατομμύρια μετά από τρεις εβδομάδες, ακόμα και η adult «επιτυχία» του Μια Μάχη Μετά την Άλλη που κοντεύει τα 200 εκατομμύρια, έχει κοστίσει 140 και αν βάλεις ένα μετριοπαθές άλλα 100 για το μάρκετινγκ θα ήθελε 500 στις αίθουσες για να...ισοφαρίσει.

Είναι εικόνα αυτή; Αν κάποιος θέλει να έχει βιώσιμη επιχείρηση είναι σαφές πώς όχι. Ο κόσμος δεν θέλει, η βιομηχανία δεν μπορεί, οι ταινίες δεν βγαίνουν αρκετά ελκυστικές, η όλη υπόθεση βρωμοκοπάει κρίση απόστασης κοινού και (καθέτως) βιομηχανίας, η οποία εδώ και δύο δεκαετίες αναθρέφει με συγκεκριμένα είδη ταινιών και τώρα είναι η ώρα του θερισμού. Το κοινό που κάποτε πήγαινε σινεμά μεγάλωσε και το βλέπει αλλιώς, το κοινό που έβλεπε υπερήρωες δεν ήταν ποτέ στοιχειωδώς σινεφίλ κοινό.

Ταινίες όπως το Marty Supreme θα πρέπει να διαπρέψουν σε ένα σύστημα που μόνο το ότι βγαίνει Χριστούγεννα τις ευνοεί κάπως. Με κόστος 70 εκατομμύρια χρειάζεται...250 στις αίθουσες για να παρουσιάσει αν μη τι άλλο ότι δεν έχασε κι αυτό λεφτά. Και 250 εκατομμύρια δολάρια φέτος, σε σχεδόν 11 ολόκληρους μήνες, έχουν κάνει 16 μόλις ταινίες εκ των οποίων ζήτημα 3-4 να μην έχουν κάποιο IP πίσω τους.

Στα λοιπά ας λέμε κι εμείς ότι ο Σαλαμέ εκπαιδεύεται στο πινγκ πονγκ για τον ρόλο του εδώ και χρόνια, ας σημειώνουμε ότι οι οσκαρικές προσδοκίες είναι πανύψηλες, ας βάζουμε αστεράκια σε κείμενα που ελάχιστοι πια ενδιαφέρονται να διαβάσουν. Όλα θα πάνε καλά.

Τρέιλερ: