Δεν ήταν εύκολη η τελευταία 5ετία για τον δικό μας δημιουργό - δικός μας γιατί κάνει σινεμά που συντονιζόμαστε, όχι γιατί έχει ελληνική ρίζα. Η πιο φιλόδοξή του παραγωγή, το «Downsizing», παρότι μακράν καλύτερο αυτού που διατυπώθηκε από την πλειοψηφία της κριτικής, δεν ευστόχησε αναμφισβήτητα - και δεν πήγε καλά και στα ταμεία. Έπειτα έπεσε και αυτός στην μέγγενη κατηγορούμενος για αποπλάνηση από την Ρόουζ ΜακΓκόουαν όταν εκείνη ήταν ανήλικη - εκείνος με άρθρο του απάντησε ότι υπήρξε συναινετική επαφή και ότι δεν μπορεί να αφήσει αδιόρθωτη μια κατηγορία, έστω, πριν από σχεδόν 30 χρόνια. Το θέμα δεν είχε συνέχεια, πάντως. Ή...είχε, άτυπα, ή απλώς συνέβη η πανδημία και κάθε κατεργάρης έκατσε στον πάγκο του να στοχαστεί περί του τι είναι ο βίος του ανθρώπου.
Στο διάστημα αυτό ο Πέιν ακούστηκε για κάποια σχέδια, κανένα όμως δεν τελεσφόρησε. Συνδέθηκε με το «The Burial», μια διασκευή της «Γιορτής της Μπαμπέτ», το πήρε άλλος σκηνοθέτης. Σχετίστηκε ακόμα και με κάποια δουλειά πρωταγωνιστκής παρουσίας Μαντς Μίκελσεν, η οποία ωστόσο σταμάτησε μέρες μόλις πριν την έναρξη της παραγωγής. Τώρα όμως, «The Holdovers» και ναι, με Πολ Τζιαμάτι πρωταγωνιστή. Έτσι όπως πρέπει να είναι τα πράγματα.
Κατά τις φήμες, η ιδέα γεννήθηκε στον Πέιν αφ' ότου είδε κάποιο γαλλικό φιλμ του '30 (λαμπρά είμαστε ήδη), που διαδραματίζεται σε ένα προπαρασκευαστικό σχολείο, με πρωταγωνιστή έναν μοναχικό δάσκαλο που δεν χωνεύει κανείς, ούτε οι μαθητές, ούτε η διοίκηση, ούτε οι συνάδελφοι, που τον βρίσκουν πομπώδη και άκαμπτο. (Η λαμπρότητα είναι πλέον εκθαμβωτική). Κι επειδή είναι Χριστούγεννα (του 1970), δεν έχει πουθενά να πάει και μένει στο σχολείο να επιτηρήσει μαθητές που δεν μπορούν να γυρίσουν στο σπίτι τους.
Εκεί υπάρχει ο Άνγκους, ένας 15χρονος ταραξίας - και πολύ καλός μαθητής - που κινδυνεύει να αποβληθεί λόγω της διαγωγής του (Ζαν Βιγκό εσένα είδαμε μάλλον) και την Αφροαμερικανή επικεφαλής μαγείρισσα, που έχει χάσει τον γιο της στο Βιετνάμ, και είναι εκεί για να ταΐζει γόνους ευκατάστατων οικογενειών. Κι έτσι οι τρεις τους απομένουν να τα βρουν, στην πιο οικογενειακή στιγμή του χρόνου και ενώ το χιόνι καταπλακώνει τη Νέα Αγγλία που εκτυλίσσεται το έργο.
Καλύτερα δεν γίνεται, ψεγάδι στην ιστορία δεν διακρίνεται, όχι από εμάς δηλαδή, ορίστε και για κερασάκι ο Πέιν να διαλέγει από την ντουλάπα της Criterion και να προκύπτει απολύτως στοιχειωμένος στην κλασική του κινηματογραφική παιδεία.
